We hadden bekijks in Alpe d’Huez. Zonder enige twijfel.  Het is blijkbaar niet zo gebruikelijk om op wintersportvakantie te gaan met vier peuters/kleuters.

De dame die de skipassen regelde, wist niet wat haar overkwam toen onze 4 spoken samen en duidelijk bij elkaar horend voor haar loket stonden. Ze riep er zelfs haar 2 andere collega’s bij. “Mais comme ils sont mignooooooooons!”  Toen ik haar voorstel om de kinderopvang te contacteren resoluut weigerde, snapte ze er helemaal niets meer van. Wat zouden we dan gaan doen met ‘al die kinderen’?

Ja, wat deden we eigenlijk met al die kinderen?

Kind 3 ontpopte zich tot een echt sneeuwmonster. Hij rolde van bergen, viel plat voorover in de sneeuw om die te proeven, rende, gleed en genoot.  Hij kon er niet genoeg van krijgen. Althans, tot de laatste 2 dagen, toen had hij het helemaal gehad en weigerde resoluut nog 1 stap te zetten in iets wat op sneeuw leek. Daarnaast bleek hij een afkeer te hebben van de slee. Daar ging onze zorgvuldig uitgedachte oplossing.

Kind 4 reageerde op dezelfde manier, uiteraard in omgekeerde volgorde.  Op het ogenblik dat broerlief er genoeg van had, kreeg zij eindelijk de smaak te pakken. Plots was de sneeuw niet meer eng en kon er zelfs een schaterlachje van af als ze uitgleed over een verraderlijk stuk ijs.

Kind 1 gedroeg zich net als thuis. De ene dag fantastisch, razend enthousiast en voor alles in, de andere dag als een 16-jarige puber die alles stom en te lastig vindt. Niets nieuws onder de zon dus. Wel deed hij ons een aantal keer versteld staan. Hij overtrof zichzelf en skiede vol overgave mee de berg af.  Hij tilde Kleine Zus zonder hulp uit de lift zodat ik me over de andere twee kon ontfermen. Kleine jongetjes worden groot…

En wat met Kind 2 hoor ik jullie denken? Kind 2 genoot. Niet zo zeer van de sneeuw, maar van de aandacht.  Van samen met Pé en Mé op een terrasje zitten, van samen met Papa van de berg skiën , van ’s avonds met Grote Broer in 1 bed te liggen nadat ze van Mé hand- en gezichtscrème op gekregen had.  Ze gedroeg zich als een prinses en gelijk had ze!

We vulden onze dagen met korte tripjes van de chalet naar de skipiste en van de skipiste naar de après-skibar waar ze ons stel zo leuk vonden dat ze bij de Orangina stiekem een Kinder Surprise kregen. We namen ontelbare keren de lift naar een hoger gelegen gebied, om een paar minuten later diezelfde lift weer naar beneden te nemen, gewoon, omdat het kon.

Ik moet toegeven, het was iets complexer dan vorig jaar, toen Kind 3 en 4 nog rustig en zonder al te veel eigen mening in de buggy zaten. Dit jaar was het een poging ondernemen om 4 loslopende kinderen met een eigen wil, een skigrage Wederhelft en 2 voor-het-eerst-op-sneeuwvakantie-zijnde Grootouders tevreden te houden. En oh ja, ook nog even aan mezelf te denken.

Volgens mij zijn we er aardig in geslaagd, want de plannen voor Oostenrijk 2016 zijn al gesmeed! 🙂