Bijna 3 jaar geleden…

Bijna 3 jaar geleden hield ik je voor het eerst in mijn armen.  Een beetje verfrommeld, dat wel, niet eens de allermooiste baby ooit, maar wel mijn allermooiste baby-meid.  Hoewel we niet op voorhand wisten dat je een meisje zou zijn, wist ik het wel. Ik was er zelfs zo zeker van, dat ik niet eens jongenskleertjes ingepakt had om mee te nemen naar het ziekenhuis.

Je was een makkelijke baby. Alert en nieuwsgierig (dat heb je van mij). Altijd het perfecte publiek voor Grote Broer die zich liep uit te sloven om jou te doen lachen. Al snel leerde je zitten, kruipen en vlak na je eerste verjaardag zette je ook je eerste stapjes. Je was (en bent nog steeds) een eigenwijze tante, met een sterke eigen wil.

Toen je 16 maand was, werd je twee keer Grote Zus. Plots moest je de aandacht niet alleen meer delen met je Grote Broer, maar ook met Kleine Broer en Kleine Zus. En oh, wat ben je daar boos om geweest! En jaloers! Gelukkig duurde dat maar heel even. Eens je besefte dat ze echt niet meer weg zouden gaan, legde je je er bij neer en begon je voor hen te zorgen, zoals alleen jij als Grote Zus dat kan doen.

Toen Grote Broer naar school mocht en jij nog niet, wou je laten zien dat je de oudste in huis was. Je leerde in sneltreinvaart praten en tegen je tweede verjaardag sprak je hele zinnen, hele verhalen. Je zweeg niet meer. Geweldig!  Je was absoluut geen baby meer en je wou geen kans onbenut laten om dat te laten merken!

Toen je, voor jouw gevoel ein-de-lijk en voor mijn gevoel ‘nu al?’, naar school mocht, glom je van trots. Zelfverzekerd stapte je de schoolpoort door, hand in hand met Grote Broer. Toch was de eerste week moeilijk. Op school blijven was toch nog iets anders dan alleen ‘s avonds Grote Broer ophalen in de klas. De juf zei dat je een heel lief meisje was, maar o zo stilletjes.  Dat haalde je thuis gelukkig ruimschoots in…

En nu word je al bijna 3…

Je bent een pientere meid geworden. Een echte kleuter die lachend naar school gaat. Je wilt alles doen en alles kunnen en vooral ook alles weten.  Je bent lief en houdt van grapjes,  je voert showtjes op op de salontafel, met ons als publiek. Je hebt geen last van een ochtendhumeur, vrolijk zingend word je iedere ochtend tegen 6u wakker.

Af en toe worstel je met jezelf, als iets nog niet lukt, of als je te weinig aandacht krijgt naar je zin. Het is immers niet makkelijk om het middelste kind in ons gezin te zijn.  Te vaak scheren we je over één kam met je Grote Broer en dan moet je op de toppen van je tenen lopen om te kunnen volgen. En Kleine Broer en Zus zijn wel lief en leuk, maar nog net te klein om jouw spelletjes te kunnen spelen.   En oh, je bent ook een driftkikker hoor (ja, ook dat heb je van mij). Als je je zin niet krijgt, dan kan je – als een echt meisje- stampvoetend de kamer uitgaan. En als je iets niet wilt, dan gebeurt het ook niet. Maar hé, meisjes met pit, daar houden we van.

Maar bovenal, lieve Virginie, ben je mijn Prinses. Vrijdag mag je voor het eerst trakteren op school. Zondag mag jij kaarsjes uitblazen, kadootjes uitpakken en in het middelpunt van de belangstelling staan. Dan mag je je knalroze prinsessenjurk uit de kast halen, waarmee je zo mooi kan zwieren.

Ik hoop dat het zondag net zo’n mooie dag wordt als drie jaar geleden.

Dikke kus,

Je mama