In het kader van de #boostyourpositivity challenge, blog ik deze maand niet alleen over mijn fantastisch adembenemend leven – Ha! – , maar schrijf ik ook volgens een aantal thema’s.   De eerste opdracht bestaat er uit om een brief naar je 16-jarige zelf te schrijven.

Eerlijk, het viel me niet mee. Ik loop er al van maandag op te broeden, maar vooruit, hier is hij dan.

Liefste Annelore van 16,

Ok, ok, ‘liefste’ hoor je nu niet graag, dat vind je te soft, maar ik zeg het toch. Eigenlijk ben je wel lief, alleen zit het verstopt onder een laagje van boosheid, onzekerheid en frustratie. Gewoon, een puber. Een puber die wil rebelleren en dwars doen, maar die daar eigenlijk geen enkele aanleiding voor heeft. Reden te meer om gefrustreerd te zijn dus. Ja, ik weet dat je nu met je ogen rolt en op je nagels bijt van irritatie. Maak je geen illusies, dat zul je over 17 jaar nog steeds doen.

Je wilt heel graag opvallen, een voortrekker zijn, maar vaak ontbreekt het je net aan dat laatste beetje lef dat er voor nodig is. Je zou jezelf af en toe eens goed door elkaar moeten schudden. Klasverantwoordelijke en minister van infrastructuur zijn, het is allemaal goed en wel, maar niet als het is omdat je het niet aandurft om je kandidaat te stellen voor de functie van eerste minister van de leerlingenraad. Je wordt niet geselecteerd voor het schooltoneel, maar in plaats van toe te geven dat je dat verschrikkelijk vindt en er iets aan doet, ga je uit protest naar geen enkele voorstelling meer kijken. Je wereld stort in als je stiekeme vlam plots rondjes op het schoolplein loopt met een – volgens jou – blonde trut. Je slaagt er niet in om langdurige vriendschappen op te bouwen.  Wanneer het niet helemaal op jouw manier gaat, dan hoeft het niet meer. Je bent behoorlijk zwart-wit. Niet voor niets luister je tot vervelens toe naar Clawfinger. https://www.youtube.com/watch?v=MrfrEDSLbC4.

Ooit, ja ooit, zal je helemaal doen wat je zelf wilt en iedereen zal moeten luisteren…

En weet je, 16-jarige Annelore, je krijgt helemaal gelijk. Op geheel eigen wijze ga je je universitaire studies afronden. Uiteraard niet in een erg voor de hand liggende richting, maar als Islamologe.  De enige richting die jou wel logisch lijkt. Gelukkig heb je ouders die goed om kunnen met je eigenzinnigheid en die je van begin tot einde steunen. Het lef om op Erasmus te gaan, zul je niet hebben, maar Louvain-la-Neuve vormt een volwaardig alternatief.

Na je studies zul je je opwerken in een evenementenbureau, waar je al snel de plak zwaait – finally everybody will have to do what you say – .

De details vertel ik je nog niet allemaal, want hoewel je niet van verrassingen houdt, moet je er toch voor open leren staan.

In de loop der jaren zul je niet zo gek veel veranderen. De scherpe kantjes worden er af gevijld, dat wel.  Als je ongeveer dubbel zo oud zult zijn, dan zal de explosieve boosheid weliswaar verdwijnen, maar toch stilletjes onder het oppervlak blijven sluimeren. De onzekerheid maakt plaats voor een groot zelfbewustzijn. Zelfvertrouwen met de nodige zelfspot en ironie. Je zult nooit erg volgzaam worden en de drang om net iets anders dan de massa te zijn, dat is een deel van je persoonlijkheid geworden.

En eindelijk, ja eindelijk,  geef je jezelf die langverwachte schop onder de kont en ga je doen wat je zelf wilt, zonder eerst al te veel na te denken over wat anderen er van vinden.

En dat liefste Annelore, dat heeft er altijd al in gezeten, het moest alleen nog wat rijpen voor het er uit kwam.

Je ongeveer-het-dubbele-jij