Zoals eerder verteld, hadden we het plan opgevat om na de geboorte van Kind 1 met z’n tweetjes fulltime te blijven werken. Na alle horrorverhalen over wachtlijsten, overbevolkte crèches en meer van die dingen, gingen we al na de allereerste echo op zoek naar een goede onthaalmoeder. Geen crèche, want daar hadden we op voorhand al geen fijn gevoel bij wegens in onze ogen te grootschalig.
Ons inschrijven bij “De Dienst” deden we niet, wij zijn nogal van het zelf de touwtjes in handen houden. De Wederhelft ging in de buurt fietsen en maakte een afspraak bij een onthaalmoeder die bijna in onze achtertuin woonde. Vol spanning gingen we kijken. We werden verwelkomd door een erg uitbundige vrouw en na twee uur bij haar aan tafel gezeten te hebben, kenden we heel haar levensgeschiedenis, haar sociaal leven, al haar kinderen en haar man. En passant werd er nog snel even gepraat over haar opvattingen over opvoeding, mochten we vlug de kamertjes zien en dat was het. Het klink bizar, maar wij waren overtuigd. Het buikgevoel – ha- zat goed en we reserveerden meteen ons plaatsje.
De maanden daarna genoot ik van de zwangerschap en het zwangerschapsverlof. De onthaalmoeder leek plots helemaal naar de achtergrond verdwenen. Tot daar plots de dag dichterbij kwam…
Die eerste dag Kind 1 achterlaten was verschrikkelijk. Ik kan het niet anders omschrijven als verschrikkelijk ellendig. Mijn klein hummeltje achterlaten bij een toen nog volslagen onbekende, helemaal niets charmants aan. De dag sleepte zich voorbij maar gelukkig kon ik van tijd tot tijd een berichtje sturen.
Op dag 2 kreeg ik de hele ochtend geen reactie op mijn berichtjes en toen ik ’s middags belde, werd de telefoon niet opgenomen. Als kersverse onervaren moeder sloeg ik helemaal tilt. Ik belde de Wederhelft om te zeggen dat ze allemaal dood neerlagen in dat huis, ongetwijfeld CO-vergiftiging. Of erger nog, ons kind was ontvoerd en we zouden het nooit terug zien. Viel het al op dat ik nogal heftig kan reageren soms? Uiteindelijk liet ik de boel de boel, belde mijn laatste twee klanten af en stond er om 14u al voor de deur. Uiteraard was er geen vuiltje aan de lucht. Hoe super onze onthaalmoeder ook is, het is en blijft een chaotische vrouw. De GSM lag de hele dag ergens in een handtas en de draadloze vaste telefoon stond niet op de oplader en was dus leeg.
Na verloop van tijd ging het steeds makkelijker om ons kind achter te laten. Kind 1 (en 2 ook) zetten hun eerste stapjes bij de onthaalmoeder en aten hun eerste koekje en ijsje daar. Haar naam stond in de top 10 van de eerste woordjes die ze konden zeggen. Was ik jaloers? Absoluut niet. Het was een geruststelling dat de kinderen zich er zo thuis voelden.
Kind 2 voor het eerst achterlaten was ook moeilijk, maar het was toch anders. Niet alleen was ze er samen met Kind 1 (ze schelen maar 14 maanden) en bleek ze een stuk zelfverzekerder, maar de omgeving was ondertussen vertrouwd en we bouwden een warme band op met onze onthaalmoeder.
Zo’n goede band, dat toen de zwangerschap van Kind 3 en 4 het einde naderde, er ook naast haar bed een koffertje klaar stond, zodat ze bij ons kon komen logeren om de andere twee op te vangen indien nodig.
Zo’n goede band dat ze meter werd van Kind 4.
Zo’n goede band dat ze steevast door de kinderen in een adem genoemd wordt met Opa, Oma, Pé en Mé als het gaat om wie we uitnodigen voor een verjaardagsfeestje.
Kortom, onze onthaalmoeder is onze derde oma geworden. Onmisbaar als je geen familie dicht in de buurt hebt 🙂
