Een zes uur durend feest vieren, met lekker eten en drinken en vooral veel bijpraten met een bende van 35 man sterk; dat deden we vandaag. Het jaarlijkse familiefeest dus.

Hoewel ik er ieder jaar naar uit kijk, is het toch steeds de vraag hoe de kinderen het zullen doen.  Een hele middag tafelen, is immers niet de gebruikelijke invulling van onze zondagnamiddag. Bovendien is het druk en zien ze alleen maar onbekende gezichten, dat krijg je als je maar een keer per jaar afspreekt natuurlijk. Maar hoera, onze vier spoken hebben zich super gedragen. Sterker nog, ze vonden het zelfs leuk en genoten best wel van alle aandacht.

Toen kwam bij mij weer maar eens het besef dat ze ouder worden. Dat je hen steeds makkelijker uit kunt leggen wat we gaan doen en waarom. Dat we niet meer met een verzorgingstas groter dan de gemiddelde rugzak van een wereldreiziger moeten zeulen. Dan komt het besef dat onze mini’s al pientere peuters en onze peuters al erg wijze kleuters geworden zijn. Dat het eigenlijk allemaal zo snel gaat, met vier tegelijk. Dat, hoe leuk de babytijd ook was, deze fases nog onmetelijk veel leuker zijn.

En dan viel voor mij ook voor het eerst helemaal de frank/het kwartje/de euro – kies maar uit – dat ons gezin echt compleet is. Voor het eerst kan ik niet alleen rationeel maar ook emotioneel écht zeggen dat ik helemaal overtuigd ben dat het met deze vier ook volledig af is, zonder dat er een irritant zeurderig stemmetje in mijn hoofd zegt van “en wat met een eventuele vijfde?”

Waar een familiefeest al niet goed voor is 🙂