Goede voornemens worden meestal vergeten na de eerste week van januari. Deze 5 wil ik echter absoluut het hele jaar, en langer, volhouden:

1. Op  tijd naar bed

Nu we eindelijk kunnen genieten van kinderen die fantastisch slapen – ik roep het niet te luid, je zult zien dat het vanavond om zeep is anders – gaan we te laat naar bed.  We voelen ons onoverwinnelijk ’s avonds en willen om de een of andere absurde reden bewijzen dat we jong, vitaal en wakker zijn tot 23u of later. Alleen voelen we ons daardoor nog net zo gesloopt als vroeger wanneer om 6u de wekker gaat. Dus, vanaf nu weer om 22u het licht uit.  Of kwart over tien. Of half elf…

2. Meer geduld hebben

Een goed voornemen voor mij.  Ik merk dat ik af en toe ‘een kort lontje’ heb. Als Kind 1 voor de 4^de keer boos wordt omdat zijn boterham verkeerd gesneden is, dan ontplof ik. Als Kind 3 wederom zijn haar kleurt met tomatensoep, en bijgevolg ook al zijn kleren, de stoel,  de tafel en de grond, dan durf ik wel eens uit mijn sloffen te schieten. En dat wil ik niet. Het is ook niet nodig. Ik heb een hekel aan moeders die roepen en boos worden en toch betrap ik mezelf er op dat ik te vaak naar mijn zin ook tot die groep behoor. Terwijl we eigenlijk echt heel brave kinderen hebben, alleen af en toe met een handleiding. Dus vanaf nu de methode van de Wederhelft:  diep inademen, tot 10 tellen en desnoods eerst zelf afkoelen in een andere ruimte. De kinderen zijn hier van op de hoogte en gaan mij helpen. “Wij gaan wel zeggen wanneer je naar de veranda moet mama”  Ja, over behulpzaamheid geen klagen hier!

3. Minder aantrekken wat “de menschen” denken

Ik ben er al vrij makkelijk in, in het verticaal klasseren van wat andere mensen tegen of over ons zeggen, maar toch word ik er nog te vaak door geraakt. Gek genoeg gaat dat meestal over erg banale dingen. Als iemand me zegt dat ik “nog niet bekomen ben na het krijgen van de tweeling”, dan ben ik daar ondersteboven van. Terwijl serieus, daar zou ik gewoon eens heel hard om moeten lachen, toch? Of is dat dan toch een über-vrouwelijk irritant trekje van me? Ongetwijfeld. Maar daar doe ik dit jaar dus niet meer aan mee. Geen energie meer stoppen in opmerkingen van mensen die niet weten waar ze het over hebben, geen tijd verspillen aan mensen die oordelen over onze keuzes zonder de achterliggende gedachtes te kennen.

4. Vaker de tv uitzetten

Het is zo verleidelijk, ’s avonds in de zetel ploffen voor de tv.  Het is zo makkelijk, als je de was moet ophangen, om de kinderen even voor de tv te zetten. Het is zo gezellig, om samen met hen onder een dekentje naar een film te kijken.   Maar het moet ook anders kunnen.  De kroost wordt groter, dus we kunnen ook steeds gevarieerdere leuke dingen samen doen. Vooral nu Kind 3 en 4 ook beginnen te knutselen (ok, de benaming is misschien nog wat overdreven, maar het idee is er wel), bevinden we ons weer heel vaak rond de keukentafel om te schilderen, knippen, plakken en andere rotzooi te maken. En ondertussen wordt er eten gemaakt, gestreken, opgeruimd enz. ’s Avonds is het dan des te fijner om toch even tv te kijken, lekker knuffelen, een rustmoment. Ideaal dus. Een goed voornemen zonder al te veel moeite, dat mag ook wel eens!

5. Een boek (of liefst meerdere) lezen

Vroeger was ik een echte boekenwurm.  Vanaf het ogenblik dat ik kon lezen, was ik vaste klant bij de plaatselijke openbare bibliotheek. Ook tijdens mijn studententijd bleef ik lezen, zelfs de verplichte literatuurlijsten werkte ik met plezier af.  Daarna werden boeken iets voor op de trein naar het werk, of voor wanneer de Wederhelft gaan voetballen was. En toen, ja toen kregen we kinderen. Het lijkt alsof ik met iedere bevalling een aantal lees-hersenkronkels mee afgegeven heb. Ik slaag er gewoonweg niet meer in om een boek te lezen. Na vijf bladzijden ben ik de draad kwijt en besluit ik om het boek aan de kant te leggen. De enige trilogie die ik de afgelopen vier jaar in een ruk uitgelezen heb, is “Vijftig tinten grijs”. Zo slecht geschreven en toch boeiend – ha ha – genoeg om een nacht voor op te blijven. Maar dit jaar ga ik dus een poging ondernemen om wat meer te lezen. Een spannende thriller bij voorkeur. Eens testen of ik me op het einde nog genoeg herinner om mee de dader te ontmaskeren.

We zijn nu bijna een week in het nieuwe jaar en het lukt behoorlijk.  Nog 51 weken te gaan, ik hou jullie op de hoogte 🙂