Gisteren sprak ik met iemand die heel stellig was. Ze weigerde spullen van de salontafel weg te halen omwille van de kinderen. Ze vond dat kinderen maar moeten leren dat ze ergens van af moeten blijven. Trouwens, een salontafel is niet bedoeld om aan te spelen of met autootjes op te rijden, toch?

Het tegenovergestelde van hier dus… Ons hele huis is ondertussen volledig “kidsproof”.  Alles wat binnen het bereik van de grijpgrage handjes van vooral kind 3 en 4 is, mag ook door hen gepakt worden. Breekbare spullen verhuisden naar een hoger niveau, vazen met bloemen en bloempotten vol potgrond – hoera een indoor zandbak! – werden voorlopig afgeschaft.  Ons huis kan makkelijk doorgaan voor een kinderopvang. Met vier kinderen zijn we tenslotte toch bijna een soort van mini-crèche, nietwaar?

Doen we dit omdat onze kinderen niet goed luisteren? Absoluut niet. Als we ergens op bezoek gaan, weten ze goed genoeg wat wel en wat geen speelgoed is. Is het dan uit gemakzucht?  Voor een deel wel. We weten dat we de kinderen met een gerust hart in onze woonkamer kunnen laten spelen. Ja, zelfs met een bal. We hoeven niet bang te zijn dat er plots een beeld zal sneuvelen of dat de vloer bezaaid zal zijn met glasscherven van een kristallen vaas – niet dat we die hebben trouwens – .  Want hoe hard je het ook probeert, 4 kinderen hou je niet altijd allemaal in het oog. Dat lukt alleen als ze allemaal voor de tv zitten, en dan nog.

Maar we – we, want de Wederhelft en ik liggen ook hierover op dezelfde lijn – doen het vooral voor de kinderen. Onze kinderen mogen kind zijn. Ze moeten kunnen spelen en ravotten. Liefst zoveel mogelijk buiten, maar het weer laat dat niet altijd toe. Dus dan maar binnen.  En daar hebben ze geen nood aan een vader of moeder die de hele tijd politieagent speelt en roept dat ze voorzichtig moeten zijn, niet mogen rennen en moeten oppassen voor dit of dat snuisterijtje op de kast of de tafel.

En ja, ondertussen zitten er krassen op onze houten vloer en heeft de tafel verfvlekken die er niet meer uit gaan. Ik kan er niet van wakker liggen. Echt niet. Onze kinderen zullen zich later hopelijk een kindertijd herinneren waar papa en mama niet kwaad werden om rommel, een vlek of vieze kleren, maar waar dan steevast de opmerking volgde: “Wow, zo vuil, dan heb je vast erg leuk gespeeld!” 🙂