De laatste dagen zag ik via mijn tijdlijn op Facebook verschillende opiniestukken voorbij komen over de “situatie van de vrouw” en dan wel meer bepaald over hoe krom het eigenlijk is dat de vrouw zoveel keuzes moet maken – en kiezen is blijkbaar verliezen – en daar later vaak de dupe van is.
Ik kan daar niet goed tegen. Het spijt me. Misschien moeten we eens ophouden om altijd alles te willen. Natuurlijk is het niet evident om je carrièreplanning aan de kant te schuiven voor de kinderen, ik heb ook een aantal keer moeten slikken voor ik het uitgesproken kreeg. En natuurlijk ben ik me er ook van bewust dat ik, als ik al ooit weer op een hoog niveau de arbeidsmarkt in wil, het moeilijker zal hebben dan iemand die al die jaren onafgebroken aan het werk geweest is. En oh, ik moet er nog steeds aan wennen dat we nu een strikt maandbudget hebben voor boodschappen, dat geef ik toe.
Maar bij mijn weten is het krijgen van een of meerdere kinderen nog altijd een bewuste keuze. Op het moment dat je kiest voor gezinsuitbreiding, dan weet je dat er iets gaat veranderen. M.i. is het niet nodig om daar allerlei sociale studies bij te nemen om de ongelijkheid tussen man en vrouw aan te halen en het onevenwicht in de lonen. Pas op, ik ben absoluut voor een gelijkstelling van man en vrouw, op ieder vlak. Maar als veel vrouwen eerlijk zouden (durven) zijn, dan blijven de meesten toch liever zelf thuis als zoon- of dochterlief ziek is, zelfs al wil de man die taak ook voor zijn rekening nemen.
En misschien moeten we eens meer in het “nu” leven. NU zijn onze kinderen klein, NU hebben ze ons hard nodig, want NU wordt de fundering van de rest van hun leven gelegd. Noem het korte termijn visie, maar dat vinden wij (lees: de Wederhelft en ikzelf) belangrijker dan continuïteit opbouwen voor een pensioen dat over 35 jaar misschien niet eens meer bestaat. We zien dan wel hoe de situatie is en hoe we die moeten aanpakken. One step at a time.
Dus mijn oproep voor alle vrouwen én mannen: heb het lef te kiezen en durf ook achter je keuze te staan! Wees blij dat we in Europa leven en dat dit onderhand het enige wezenlijke “probleem” is waar we ons over moeten buigen.
Als je kiest voor je carrière, ga er dan voor, geniet ervan en voel je niet schuldig. Het is niet erg als je eens niet aan de schoolpoort staat, zolang je er op een ander moment dan wel bent. Breng de energie die je uit je werk haalt mee naar huis en geef die door aan je kinderen. En als je kiest voor het thuisblijfmamaschap, doe dat dan ook met heel je hart en verstand. Geniet ervan. Voel je niet schuldig omdat de grote wereldproblemen volledig aan je voorbij gaan en omdat je agenda niet volstaat met professionele verplichtingen. Investeer in je kinderen, geef ze alle warmte en aandacht die ze nodig hebben. Maar hang in geen van beide gevallen het slachtoffer uit. Het haalt toch niets uit en het vreet energie.
Maar he, na een lange dag in de file en een zeurende baas of een dag vol kinderen met buikgriep en een kapotte wasmachine mag je best wel eens heel hard vloeken en denken dat je toch beter voor de andere optie gekozen had 🙂
