Me-time, tijd voor mezelf. Tijd om iets te doen zonder kinderen, puur voor mij. Eens in de zoveel tijd, dan doe ik dat wel. Volgens de Wederhelft zou ik dat best vaker mogen doen, volgens mezelf doe ik het al meer dan vaak genoeg.
Maar het is ook zo moeilijk. Dagje shoppen? Dan kom ik thuis met meer voor de kroost dan voor mezelf. Uit eten met een vriendin? Het gespreksonderwerp is meestal toch de kinderen. Wat ik ook doe, de telefoon blijft binnen handbereik, ‘er zou maar eens iets moeten zijn’.
Ik had vroeger nooit gedacht dat ik zo zou worden. Voor ik kinderen had, dacht ik dat we ook zo’n stel zouden zijn dat een kinderloos weekend zou plannen of dat regelmatig eens een avondje uit zou gaan. Maar vanaf het ogenblik dat Kind 1 het levenslicht zag, bleken we allebei van die oer-moeder-en-vader-kloeken te zijn die absoluut onder geen beding hun kind zouden afstaan aan een ander. Dat beterde er niet op naarmate ons gezin groter werd.
Dus ja, dan kom je op ‘we-time’. Wij zijn zo’n stel dat thuisblijft. Liever een feestje afzeggen dan een babysit inhuren. Liever met de kinderen op weekend dan een heel weekend het gemis te voelen omdat ze ergens anders zijn. In de afgelopen 4,5 jaar werden onze kinderen welgeteld 3 keer door iemand anders in bed gelegd – uiteraard in hun eigen bed, uit logeren gaan; ik moet er niet aan denken! – Een keer omdat we naar het huwelijksfeest van vrienden mochten en twee keer voor een concert van Metallica. Want he, voor die zeldzame keer dat we kinderloos op stap gaan, mag het wel een beetje rocken!
Zijn wij nu een duf stel geworden? In onze ogen niet. Raken we elkaar kwijt omdat alles rond de kinderen draait? Nee hoor. Onze kinderen mogen dan wel slechte slapers zijn, ze liggen iedere avond om 19u30 in bed. Dan hebben de Wederhelft en ik nog een hele avond voor ons. Natuurlijk wordt er nog veel over de kinderen gepraat, maar ook over andere dingen. Dat is dan onze we-time.
En daar worden we veel gelukkiger van dan van een weekend kinderloos weg. Die tijd komt ooit wel weer. Misschien 🙂
