Vanaf het ogenblik dat onze 4 kinderen het levenslicht zagen, ontwikkelden ze een ongelofelijke verslaving. Aan melk. Niet normaal. Niet dat ik zo gek ben op melkproducten, dus aan ‘doorgeven tijdens de zwangerschap’ kan het niet gelegen hebben.
Al in de verloskamer moesten ze voor alle vier een extra flesje maken omdat de eerste 30cc niet volstond. Om de 4 uur een flesje geven verliep helemaal volgens de boekjes, alleen de hoeveelheden liepen behoorlijk voor op schema.
Vooral Kind 1 was – en is – verknocht aan zijn melk. Tot de gezegende leeftijd van 2 jaar en 9 maanden (ja. je leest het goed) eiste hij rond 2u ’s nachts een nachtfles op. “Say what?!” hoor ik jullie al zeggen. Het sloeg ook nergens op, maar we kregen het niet uit zijn systeem. En geloof me, we hebben echt alles uit de kast gehaald. De avondfles dikker maken met johannesbroodpitmeel, een betterfood door de laatste fles doen, een grotere fles maken, een glaasje water aanbieden, opnieuw een tutje geven. Poeslief vragen om te slapen, boos worden, proberen omkopen, niets hielp. Behalve een fles van dat goddelijke witte spul: melk.
Het leek er op dat we met Kind 2 dezelfde weg opgingen, was het niet dat ze haar broer kopieerde en dus op ongeveer 20 maanden zelf besloot dat een nachtfles voor baby’s was. Driewerf hoera!
Want inderdaad, je hebt het goed nagerekend, toen Kind 3 en 4 gezamenlijk gezellig iedere nacht om de 3 uur een fles kregen, zaten we dus ook nog met twee anderen die net hetzelfde wilden. Meteen ook de verklaring voor onze hoge zombie-factor die maanden, we struikelden nog net niet over onze eigen wallen.
Maar kom, we moesten er door en we wisten dat ze dit niet zouden doen tot ze het huis uit zouden gaan. En warempel, Kind 4 hoefde na 14 maand geen nachtvoeding meer en sinds een paar weken kunnen we ook zeggen dat Kind 3 volledig van de nachtvoedingen af is. Wat een genot. We waren echt vergeten hoe het was om eens meer dan 4u ononderbroken te kunnen slapen. Voor het eerst in ruim 4 jaar staat er boven op de overloop geen flesje meer klaar voor ’s nachts.
Trouwens, het feit dat ze geen nachtfles meer nodig hebben, heeft niets veranderd aan hun houding tegenover melk en zuivelproducten. Het eerste wat ze alle vier vragen ’s morgens is een fles melk. Geen beker, nee, dan is het hele ritueel om zeep. Het eerste woord dat Kind 3 kon zeggen was ‘Kaas’, origineel was het wel, geef toe. En iedere maaltijd wordt steevast afgesloten met een kommetje yoghurt, vla of platte kaas.
Kortom: Lang leve de koe! Zonder haar hadden we een stuk minder vrolijke kindjes! 🙂
