Kind 1 is een gevoelige jongen, ‘een week manneke’, zoals zijn juf het benoemde. Hij barst in tranen uit als je boos op hem bent, wordt razend kwaad wanneer hij onrecht ziet en is ontroostbaar als kleine broer zijn bouwwerk vakkundig sloopt.

Kind 1 begon als baby te huilen toen Opa en Oma hem uit de auto wilden tillen en ook knuffelen met iemand anders dan mama en papa was niet aan hem besteed.  2,5 jaar lang hebben we hem 5 dagen in de week huilend bij de onthaalmoeder achtergelaten, terwijl hij daar toch echt graag was. Alleen het afscheid nemen, dat ging niet goed. Immers, ook toen we hem ’s avonds ophaalden, begon hij te huilen, omdat hij haar zo erg zou missen…

Kind 1 is het kind dat plots midden in de speeltuin kan beginnen huilen, ‘omdat hij het zo leuk vindt’.   Maar hij is ook het kind dat in diezelfde speeltuin een ander kind van de glijbaan trekt zodat kleine zus ook eens kan glijden.

Kind 1 is het kind dat ’s morgens dikke tranen huilt als hij papa geen knuffel heeft kunnen geven omdat die al te vroeg naar het werk vertrok. Kind 1 is het kind dat niet meer naar de turnkring wilt omdat hij bang is van alle koprollen die ze moeten maken. Kind 1 wil elke ochtend niet alleen een kus, maar ook een knuffel aan de schoolpoort, én de zekerheid dat ik hem aan het einde van de dag kom ophalen.

Maar af en toe, dan overtreft hij zichzelf. Dan durft hij op de schoot van Sinterklaas en zingt hij uit volle borst alle liedjes mee. Dan geeft hij spontaan een high five aan zijn ooms en een kus vol op de mond aan de knappe tantes. Dan gaat hij een knuffel geven aan Omi, niet omdat we het vragen, maar omdat hij het wilt.

En dan glim ik van trots. Mijn klein verlegen kereltje, die komt er wel. Hij zal misschien nooit een haantje de voorste worden, maar dat hoeft ook niet. Hij weet wat hij wil en daar hou ik van! 🙂