Gisteren besloot Kind 1 mee te doen aan de heersende buikgriepplaag. Niet fijn, maar kom, er zijn ergere “winterziektes”.   Op zo’n momenten ben ik nog dankbaarder dan anders dat ik thuisblijfmama kan zijn. Het spaart een hoop geregel en gestress uit, zowel voor ouders als kind(eren).

Tot zover had ik de situatie perfect onder controle. Schouderklopje voor mezelf. Wat ik echter volledig verkeerd ingeschat had, was de factor “Kind 2 zonder Kind 1 naar school sturen”.

Wat begon met een trillend lipje toen ze haar jas moest aantrekken, ontpopte zich tot hysterisch gehuil op de speelplaats toen ze alleen de poort binnengegaan was.  Hartverscheurend. Toch had ik het gevoel de goede beslissing genomen te hebben om haar wel naar school te brengen, ze was tenslotte niet ziek. De rest van de dag liep ik met een zwaar gevoel rond, denkend aan hoe het met Kind 2 zou zijn. Ja, sinds de geboorte van de kinderen ben ik echt een teer zieltje geworden. Of beter, een nog teerder zieltje dan ervoor…

Om 14u ging de telefoon. De school. Of ik Kind 2 wilde komen halen, ze voelde zich niet zo lekker. Toen ik aankwam in de klas, zag ik een klein zielig meisje staan, met afhangende schouders en een snotneus.  Mijn hart brak.  Maar.. ze zag er niet ziek uit. We liepen naar de auto, waar Kind 1 ook zat te wachten.  Hij vraagt meteen of ze ziek is, waarop Kind 2 antwoordt: ”Ik miste jou zo erg dat mijn buikje er pijn van deed”.  Mijn hart brak nog meer.

De hele middag hebben ze hand in hand op de bank gezeten. Mijn hart was weer gelijmd.

En de rest van de week blijven ze samen thuis, onder moeders vleugels 🙂

Kijk maar hoe ziek ze nog waren eenmaal herenigd… 🙂