Mijn beste vriendin is bevallen. Op Halloween. Perfecte datum, makkelijk te onthouden en bovendien een stuk vrolijker dan op Allerheiligen of Allerzielen.

Vandaag ging ik, kinderloos, op kraamvisite.  En verdorie, het doet toch wat met een mens. Bij het kijken naar dat perfecte poppetje, besefte ik dat deze fase bij ons nooit meer terug zal komen. Sterker nog, dat die eigenlijk al heel ver achter ons ligt. Kind 3 en 4 zijn ruim anderhalf jaar ondertussen en reuzen in vergelijking met dit pasgeboren meisje natuurlijk.

Op de terugweg naar huis overviel een gevoel van weemoed me. Emotioneel gezien had er voor mij best nog een Kind 5 mogen komen. Rationeel is ons gezin gewoon compleet. Count your blessings, zoals ze dat zo mooi zeggen. We hebben drie fantastische zwangerschappen achter de rug, vier gezonde kinderen, twee jongens en twee meisjes, wat kan een mens zich nog meer wensen?

Dus heb ik met volle teugen genoten bij het zien van dat heerlijk slapende meisje, omringd door haar knuffels en in een allerschattigst jurkje. En ik werd gelukkig om zo’n stralende mama te zien zitten, helemaal ontspannen en popelend om naar huis te gaan.

Eigenlijk had ik haar willen knuffelen, gewoon, uit blijdschap. Maar wij hebben geen zo’n knuffelachtige vriendschap of zoiets.

Bij deze dan maar een virtuele knuffel N. en nog eens een dikke proficiat. Jullie Prinses heeft fantastische ouders uitgekozen! 😉