’s Avonds voor het slapen gaan, kijk ik altijd bij de kinderen.

Bij Kind 2 het knuffelpopje weer in de hand duwen. Het popje heet Virginie trouwens, want “het is het allermooiste popje van de hele wereld!”. Een snurkend Kind 1 toedekken met een warme deken en zijn nachtlampje uit bed halen en weer op het nachtkastje zetten. Bij Kind 3 de puzzel uit bed vissen.

En dan kom ik bij Kind 4… Muisstil open ik de deur, geen lichtje wordt aangestoken. En toch, iedere keer weer, als ik haar net ondergestopt heb en de kamer uit schuifel, hoor ik: “Daaaag mama!”

Mijn klein Spookje 🙂