Vandaag hebben de Wederhelft en ik mekaar ontelbare keren vastgepakt en geknuffeld. Deze morgen hoorden we voor de derde keer in een paar maanden tijd dat een koppel uit onze omgeving uit elkaar gaat. Alle drie in onze ogen leuk koppels, alle drie met jonge kinderen.

Het ging niet in onze koude kleren zitten. Kwam het door de kinderen? Groeiden ze uit elkaar? Was er een ander? Of een combinatie van dit alles? Kan er nog iets aan gedaan worden?

Ze zeggen altijd dat je niet mag zeggen “ons overkomt het niet”, en toch durf ik hardop zeggen dat ik er rotsvast in geloof dat wij voor altijd samen zullen blijven.

Mijn Wederhelft is de meest fantastische man die er is. Hij is mijn man, de vader van mijn kinderen, mijn zielsverwant en mijn minnaar. En nog zoveel meer. Hij is de belangrijkste persoon in mijn leven. Hij is het begin en het einde van alle dingen. Hij is degene die me onvoorwaardelijk steunt, die rationeel is als ik emotioneel word, maar die omgekeerd ook de scherpe kantjes er af veilt als ik te hard ben. Hij is gewoon perfect, maar laat hem dat niet horen…

Alleen dat aparte gevoel voor humor dat van vader op zoon doorgegeven wordt, dat blijft wennen. 😉