Ik heb jaaaaaaa-ren vol overtuiging geroepen dat ik absoluut geen kinderen wou en voor een spetterende carrière zou gaan. Zo liefst eentje met een lange titel op het visitekaartje. Ik vond niets leuks aan kinderen, had niet de neiging om koetsjiekoetsjie-geluiden-makend boven ieder wiegje te hangen en was blij met het leven dat we hadden.

Mijn wederhelft? Die had voldoende mensenkennis en geduld om mij in de waan te laten dat hij het geloofde. Ondertussen kochten we wel een huis met 5 slaapkamers (voor onder andere de pooltafel, het dartbord en de strijkplank) en bleven we maar verbouwen.

Toen onze huwelijksdag naderde, hoorde ik niet alleen de kerkklokken luiden, maar begon er ook een biologische klok te tikken. Uiteraard had ik al van dit verschijnsel gehoord, maar steeds deed ik dat vakkundig af als klinkklare onzin. Maar kom, dat onding bleek niet te negeren, dus besloten we ervoor te gaan.

En hoera! Niet lang daarna bleken we zwanger te zijn. En plots veranderde alles.. Van een zorgeloos jong koppel veranderden we in specialisten in tetradoeken, autostoelen en kinderkamers.  De wereld van de poedermelk, luiers en ieniemienie-rompertjes kende geen geheimen meer voor ons.

De zwangerschap was genieten van begin tot einde. Familie en vrienden op het verkeerde been zetten over de naamkeuze, geboortekaartjes kiezen, een vrijgeleide krijgen om ongegeneerd te gaan winkelen voor de toekomstige zoon of dochter en het verlangend uitkijken naar het grote onbekende. Ook de combi werk – zwanger zijn bleek haalbaar dus ik bleef lustig heel het Vlaamsche land doorkruisen om de mensen aan het schilderen te zetten.

Op 37 weken en 5 dagen besloot Kind 1 dat het een mooie dag was om geboren te worden en na een vingers-in-de-neus bevalling besloot ik dat Kind 1 zo fantastisch was – uiteraard, het is ons kind –  dat er toch nog een aantal moesten volgen!