Op woensdag haal ik Kind 1 en 2 ’s middags op. Even vlug op en neer. In theorie. In de praktijk gebeurde gisteren het volgende:

Eerst haal ik Kind 2 op. Die vliegt me in de armen, vertelt honderduit over hoe de ochtend was, wil dat ik haar rugzak til en trekt tegelijk ook haar jas uit, het is immer 9 graden. Geen zin in discussie, dus ik besluit de jas ook te dragen.

Ondertussen zijn we bij de klas van Kind 1 beland. Hij vertelt dat een bepaalde klasgenoot zijn vriend niet meer is, maar een andere dan weer wel, duwt me ook zijn rugzak in de handen en verkondigt dat hij niet naar huis kan zonder eerst te plassen omdat hij de hele ochtend te druk bezig geweest was om dan te gaan.

Ok. Wij richting de toiletten, kwestie van geen risico te nemen. Na grondige inspectie van een 7-tal toiletten besluit Kind 1 er een uit te kiezen. Uiteraard moet Kind 2 ondertussen ook plassen en uiteraard wil ze hetzelfde toilet als broerlief. Hoezo imitatiegedrag? Een beetje geduw en getrek en net geen vinger tussen de deur later, zit Kind 1 op het toilet.  Kind 2 moet genoegen nemen met het toilet ernaast, zij het onder luid gemopper.

Even is het stil.  Tot ik plots Kind 1 hoor: “Zuuuuhuuuuus, ben jij al klaar?”  Waarop Kind 2 antwoordt: “Ja ik ben al klaar.”  Vanuit het toilethokje van Kind 1 weerklinkt een luid geroep en gemopper: “Maar ik wou eerst klaar zijn!!!”, met daarop volgend een hele preek tegen mij dat ik toch wel weet dat hij eerst wil zijn en dat ik zijn zus dus moet laten wachten in het vervolg. Yes Sir!

Nadat de broeken weer opgehesen zijn, raap ik de rugzakken en ondertussen twee jassen bijeen.  Kind 1 en 2 wurmen zich tegelijk door de deuropening, want ja, ook daar willen ze allebei eerst zijn. Kind 2 struikelt, Kind 1 mompelt sorry en daarna is het rennen tot aan de schoolpoort en tot aan de bakfiets, steeds weer hopend om er als eerste te komen.

Uiteindelijk sluiten we een compromis. Wie het eerst in de bakfiets klimt, moet op het houten bankje zitten, de tweede mag op het kussentje zitten. En warempel, het werkt. Kind 2 geeft de voorkeur aan warme billetjes en laat Kind 1 eerst in de fiets klimmen.

Pfiew. De rust is wedergekeerd.

En dan vragen mensen me soms waarom ik de tweeling nog steeds vastzet in de kinderwagen als ik de andere twee ga halen. Als die twee ongeleide projectielen ook nog mee strijden om die “eerste plaats”,  dan gebeuren er ongelukken. Dus laten we dat nog maar even uitstellen. 🙂