Kind 1 en 2 zijn twee handen op een buik. Zo onafscheidelijk dat ze ondertussen zelfs op 1 kamer slapen. Zie je de een, dan zie je de ander. Wie ons niet goed kent, denkt zelfs dat zij onze tweeling zijn.

Het enige wat echter absoluut niet gelijk loopt, is hun humeur. Kind 2 is sowieso het meest vrolijke en extraverte kind van de vier. Kind 1 is de introverte, stille en vaak mopperende van het stel. Terwijl hij nog worstelt met zijn ochtendhumeur, loopt zij al zingend en dansend de trap af. Ze is opgewekt, meegaand, wil knuffelen, … Kortom, alles wat je blij maakt op een vroege ochtend. Maar als Kind 1 dan toch eens uitbundig vrolijk is, dan herkennen we Kind 2 niet meer. Dan trekt zij haar vat krokodillentranen open en loopt te zeuren en zagen over de meest onzinnige dingen. Des te vrolijker hij wordt, des te chagrijniger is zij.

Net als vandaag. We waren op het verjaardagsfeestje van een nichtje en voor het eerst werd Kind 2 echt mee opgenomen in het meidenclubje van de nichtjes van 8, 8 en 9. Ze straalde de hele dag, gedroeg zich als een bijna-tiener en was haar eigen trotse en uitbundige zelf.  Kind 1 daarentegen zat de hele middag low profile met hapjes en een drankje bij de tv, hopend dat niemand iets aan hem zou vragen. Hij ontdooide, zoals gewoonlijk, een kwartier voor we naar huis vertrokken. Op het ogenblik dat we weer in de auto zaten, begon hij meteen honderduit te vertellen over het feestje. Over de taart die zo lekker was, over de Sponge Bob-rugzak die hij van grote neef geërfd had en over het feit dat hij toch echt zelf geen hond wil – geen paniek jongen, ik moet er nog niet aan denken! -. Kind 2, de hele dag in een opperbeste stemming, veranderde in een paar seconden in een huilende 3-jarige die het hele feestje stom vond.  Nee, het was niet leuk om met de ‘grote meiden’ te spelen en nee, het was ook absoluut niet fijn om met Oma te knuffelen. Geen mogelijkheid meer om haar humeur om te doen slaan, zolang grote broer vrolijk was, bleef zij mokken.

En zo gaat het dus altijd. Zouden ze dat nu zelf niet vreselijk vermoeiend vinden? Is het een vorm van jaloezie? Een soort van aandacht trekken? Zouden ze daar ooit uitgroeien?

Wij houden het voorlopig op de theorie dat ze ’s morgens met elkaar afspreken wie welke pet op zal hebben.  Ze weten waarschijnlijk dat wij niet opgewassen zijn tegen twee stuks humeurige kinderen tegelijk 🙂