Regelmatig levert PostNL hier een pakket af.

Zo ook vandaag. 17u45, de bel gaat. Vier kinderen en ikzelf stormen naar de hal. Met geweld wordt de deur opengegooid en een hoop opgewonden stemmetjes roepen zo hard mogelijk: “Papaaaaaaaaaaaaaa!”  Je kunt je de teleurstelling bij de vier én de verbazing op het gezicht van de koerier al voorstellen.

Kind 1, 3 en 4 dropen meteen af en liepen terug naar de keuken wegens het niet interessant vinden van een man die niet hun Papa is. Kind 2, aka de Prinses, bleef echter nog even staan, nieuwsgierig als altijd. De koerier keek haar aan en vroeg hoe ze heette. Een beetje verlegen, maar met een gigantische glimlach, zei ze haar naam. Hij keek haar opnieuw aan en zei toen in zijn beste Nederlands: “Jij bent een hele beautiful kleine meisje!”

Ze snapte er niets van maar voelde perfect aan dat dit een compliment was. Ze vloog hem nog net niet om de hals, zwierde met haar rokje en stond hem uit te wuiven totdat hij de oprit af gewandeld was en in zijn busje stapte.

Daarna huppelde ze naar de keuken, luid zingend: “Ik ben boejtifoeoeoeoeoeol, ik ben boejtifoeoeoeooel”, met een glimlach van oor tot oor.

Of hoe de pakjesbezorger de zon kon laten schijnen op deze regenachtige dag 🙂