Ken je dat gevoel?  Het gevoel van “doen we het eigenlijk wel goed?” “pakken we het goed aan?”.

Af en toe overvalt mij zo’n gevoel als het gaat over onze kinderen.

Al vanaf het prille begin van een eerste zwangerschap word je langs alle kanten bestookt met tips en handleidingen van hoe je het zou moeten aanpakken; geen flesje meer ’s nachts als ze een paar maand oud zijn, laten wenen als ze niet willen slapen, beleefd een handje en kus laten geven aan bezoek ook al kennen ze die mensen niet, uit logeren gaan reeds van op jonge leeftijd, noem maar op.  Sommige tips pik je op, andere worden meteen van tafel geveegd.

Maar wat is nu eigenlijk de “goede manier”? Of nog anders gezegd: “de beste manier”?

Toen bedacht ik me dat de beste manier onze manier is. Voor ons dan toch. En dat iedereen zijn eigen opvoedwijze moet vinden en dat dan ook beschouwen als de beste. Gewoon, een mix van gevoel, gezond verstand en aanvoelen van je kind(eren). Zo simpel kan het dus zijn.

Kind 2 vroeg gisteren of ze op school water in plaats van fruitsap mocht drinken omdat dat beter is voor haar tandjes. Kind 1 wou een gezonde keuken maken met als gevolg dat er nu op alle kasten tekeningen van fruit en groenten plakken. Zo’n momenten doen mijn twijfel helemaal verdwijnen. Dan kan ik alleen nog maar denken: ”Dju toch, wat zijn we er toch fijne mensen van aan het maken!” 🙂