Dat het een beetje stil is, de laatste week.  Dat ik niet veel gepost heb de afgelopen dagen. Eerlijk, het streelt wel een beetje mijn ego dat ik dit van verschillende mensen hoorde – ja zo ben ik nu eenmaal, het is sterker dan mezelf -. Of alles wel in orde is met mij? Ja hoor. Alles is super goed. Alleen is deze mama moe. Een beetje heel moe.

Na een paar weken, wat zeg ik: maanden, super goed slapen, zijn we weer bijna terug bij af. De kinderen gaan vrolijk en relaxed slapen, maar iets na tienen horen we Kind 1. Is hij dan wakker? Nee hoor, hij roept in zijn slaap. Heeft last van verhaaltjes – zoals hij dat zelf benoemt – en daar is momenteel zelfs de aanwezigheid van Zus niet tegen op gewassen.

Hij is makkelijk te kalmeren, dat wel. Een kus, een knuffel, weer onderstoppen en alles is rustig. Tot een uurtje later. En een kwartier later. En nog een uur later. En een half uur later…

Vol liefde staan we iedere keer op. Iedere keer wordt hij even rustig getroost. Na een aantal keer kruip ik in zijn krappe bedje erbij en liggen we lepeltje-lepeltje. Hij helemaal tegen mij aan gekruld, tot hij echt niet meer dichter kan, ik mijn armen om hem heen gevouwen. Zijn gespannen lijfje wordt week en ik voel hem weer wegzakken in een diepe slaap. Mijn klein mannetje…

Ondertussen kijk in naar Kind 2 dat heerlijk ligt te slapen. Zelfs als ze slaapt, zie je dat ze open en ontspannen is : Armen en benen uitgestrekt, popje tegen haar wang en ongegeneerd snurkend met haar hartjesdiadeem nog in het haar. Gelukkig worden haar prinsessendromen niet verstoord door enge draken en boze wolven. Mijn lief meisje…

Voor vanavond liggen er alvast twee kussens extra in ons bed. Als ze willen, slapen vanaf nu met z’n vieren, tot deze fase weer voorbij is.

Want bange kindjes horen niet alleen te zijn ’s nachts <3