Kind 2 had het al vaker gevraagd. “Wanneer komt er nu eens iemand met mij spelen?”.  Deze vraag ging dan meestal gepaard met een diepe zucht, een ongelukkige blik en een pruillipje. Onze dramaqueen op haar best.  Hoe erg ik het ook voor haar vond, ik vond het gewoon nog wat te vroeg, zo in dat eerste kleuterklasje,

Regelmatig komt er op woensdagmiddag een vriendje van Kind 1 spelen. Gewoon, zonder reden, omdat het leuk is. En als twee jongens samen spelen, dan is er plots geen aandacht meer voor kleine zus. Die houdt immers niet van sporen bouwen en torens stapelen. Ik probeerde het eerder al op te lossen door een meisje uit de klas van Kind 1 uit te nodigen, alleen kreeg je dan het twee-meisjes-spelen-met-de-poppen-en-Kind1-stond-er-bij-en-keek-er-naar-effect. Geen succes dus.

Deze week besloot ik dat ik me niet verder moest aanstellen en nodigde vriendinnetje S. en haar mams uit.   Ook voor Kind 1 werd een vriendje uitgenodigd.

Kind 2 was door het dolle heen. Al van gisteren liep ze te stuiteren en te gillen dat er EIN-DE-LIJK iemand kwam spelen, dat we cake en chips moesten voorzien, dat ze met de poppen, de kleurpotloden, op de trampoline en in de zandbak zouden spelen.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik bakte deze morgen een regenboogcake (of toch iets wat hiervoor moest doorgaan – recept volgt morgen ) en zorgde dat ons huis min of meer bezoekproof was.

Toen rond half twee het Hoog Bezoek aankwam, haalde Kind 2 meteen alles uit de kast. Ze gingen van de trampoline naar de schommel, op de glijbaan en weer terug. Daarna bleek het toch wat te koud en verhuisden we naar de veranda.

De regenboogcake werd in sneltempo verorberd en weer renden ze van binnen naar buiten en weer terug. Schoenen en truitjes werden ontelbaar veel keer aan- en uitgetrokken.

Wat mij opviel?  De meisjes speelden niet echt samen. Ze vonden het allebei leuk, bleven in elkaars buurt hangen, maar ondernamen niet echt iets samen. De jongens daarentegen voerden een heel gevecht met dino’s, auto’s en treinen en bouwden een gigantische spoorweg door onze woonkamer.  Is dat dan wat die 14 maand verschil doet? Blijkbaar wel.

Bij het instoppen vanavond vroeg ik aan Kind 2 hoe ze het gevonden had. Met een brede glimlach zei ze dat het keitof was geweest en dat S. haar allerliefste vriendinnetje is en dat ze dat nu altijd wil op woensdag.

En ik moet zeggen, het beviel me ook wel. Twee extra kinderen in huis betekent absoluut niet meer werk. Integendeel, ik heb lekker kunnen bijkletsen terwijl de kinderen ook een erg leuke namiddag hadden.

Wat mij betreft : meer van dat! 🙂