“Zeg me alsjeblieft dat het beter wordt..!”
Zo werd ik deze morgen aangesproken op de parking van de supermarkt door een nog relatief kersverse tweelingmama, Worstelend met een te klein winkelwagentje voor 2 maxi-cosi’s waarin de krijsende tweeling duidelijk te kennen gaf ze het er niet mee eens waren. Met wallen onder haar ogen en een rode blos van spanning en vermoeidheid.
Het enige wat ik kon zeggen is dat het effectief beter wordt, maar dat het niet voor de eerste maanden zou zijn…
Want echt, tweelingbaby’s zijn – naast fantastisch, schitterend en wonderbaarlijk – vooral erg hard werken. Twee baby’s tegelijk betekent zoveel meer dan dubbel werk, echt waar. Het is constant keuzes moeten maken: wie troost ik het eerst, met wie knuffel ik eerst, naar welk kamertje loop ik eerst als ze ’s nachts huilen. Hartverscheurend, zo midden in de nacht.
En uiteraard, je wordt er heel snel handig in. Al na een dag kun je ze tegelijk voeden, samen de trap af dragen en samen knuffelen. Maar toch, het blijft anders dan wanneer er maar een hummeltje is.
Hier op de foto’s respectievelijk 1 dag, 1 week en 10 dagen oud
Je moet nummer 1 ’s nachts wakker maken als nummer 2 een voeding vraagt en omgekeerd. Dan blijven ze in hetzelfde ritme. Is dit leuk voor hen? Nee, maar het is niet vol te houden anders. In het begin lukte het niet meteen en toen zat ik 48 u lang om het anderhalf uur een flesje te geven. Op het einde wist ik van voor niet meer dat ik vanachter nog leefde. Maar, zoals met alles in het leven, net op het moment dat je denkt dat je niet meer kunt, dat je echt op je tandvlees zit, dan gaat het plots beter.
En ja, ze dronken hun flesjes vaak alleen, ondersteund door een tetradoek. Buitenstaanders vonden dat zielig. Ik kan je verzekeren, het is nog zieliger om een van beiden een half uur te laten krijsen omdat je eerst broer of zus aan het voeden bent. Only twinparents know...
Maar hoe wij de eerste maanden zijn doorgekomen? Gewoon, verstand op nul en blijven gaan. Heel de wereld moest om ons gezin draaien. Wie er in wilde meedraaien, was welkom. Wie dat niet zag zitten, die kon vertrekken. Sympathiek was het niet, maar een mens moet iets, zo met geen slaap en 4 kleine kinderen…
Boodschappen met z’n vieren doe je zo 🙂
Maar kijk, na de mijlpaal van 1 jaar merkten we dat alles makkelijker werd. Het ‘zorgen voor’ werd iets minder en we konden steeds meer genieten. Niet dat we dat die eerste 12 maanden niet gedaan hebben, maar het was zo druk dat de tijd door onze vingers glipte… Ze leerden stappen, ontwikkelden zich net als de andere kinderen en zochten interactie met grote broer en zus.
En ondertussen zijn ze 2 geworden. We genieten, van hun drukte, van hun herrie, van hun ontwapenende verwondering over doodgewone dingen. Want dat is dan weer het voordeel: je hebt meer dan dubbel zoveel werk, maar ook meer dan dubbel zoveel plezier!
Dus lieve onbekende mama van deze morgen: Het komt allemaal goed. Over een paar jaar kun je lachen om de foto’s van die eerste maanden waarop je er als een zombie uitziet. Je zult misschien zelfs met een tikje weemoed terugdenken aan die nachtelijke overlevingstochten om ze toch maar allebei gevoed, verschoond en in slaap te krijgen, elke keer weer.
Probeer in alle hectiek toch te genieten, neem heel veel foto’s, want je vergeet zo snel. Roep op tijd om hulp als het te veel wordt en voor de rest: verstand op nul en gaan.
Zijn er nog tweeling-/meerlingmama’s die hun “overlevingstips” willen delen?
Wat leuk om te lezen! Ik heb er ook 4 waaronder een twin:
meisje van 6 (volgende week jarig)
eeneiige jongens van 3 (twee weken geleden verjaard)
meisje van 1 jaar (3 weken geleden verjaard)
Ik vond vooral de nachten slopend! Ik heb 9 maanden borstvoeding gegeven dus ik moest dag en nacht voor hen klaar staan. Ze sliepen nooit gelijktijdig: eentje wakker, eentje slapen en daarna wisselden ze gewoon om… We hadden 24/24 een wakkere baby in huis. De eerste 6 weken sliep ik gemiddeld 6X30 min per nacht, om gek te worden! Dan hebben we echt shifts moeten inlassen waarbij mijn man 3u per nacht opbleef bij één of twee huilende baby’s zodat ik toch een minimum aan slaap had… Niet leuk, maar het was overleven voor ons allemaal.
Hadden we toen geweten dat ze pas zouden doorslapen aan bijna 3 jaar… Ze slapen nog maar 2 maanden door, dus mijn jongste dochter die al met 7 maanden doorsliep, sliep eerder door dan hen 🙂 Opstaan voor twins EN een baby, met af en toe de oudste die ook nog eens een nachtmerrie had … het voorbije jaar zijn de nachten echt loodzwaar geweest.
MAAR een baby na een twin is echt luxe; terug genieten van de rustige voedings- en verzorgingsmomenten, draagdoek, coslapen, knuffelen… Dan pas merk je echt hoe druk de babyperiode met twins is… 🙂
Ik ben gek op al m’n kinderen, maar als ik een kersverse twinmama zie ben ik toch stiekem blij dat de mijne al iets groter zijn 🙂 Zeker nu ze beide goed kunnen praten, de conversaties die ik af en toe overhoor, subliem!!!! En ook heel leuk om de interactie van de zussen met de jongens te zien. De oudste kan hen nog steeds niet uit elkaar houden dus ik hoor regelmatig ‘MAAAMAAAAA, die met de blauwe t-shirt heeft me pijn gedaan!’ Fantastisch! Ik ben heel erg benieuwd of jongere zus hen wel uit elkaar gaat herkennen.
Wij hebben een meisjestweeling van anderhalf, en een oudere zus van 3.
Nu pas beginnen de rustigere tijden, vind ik. Er zit wat structuur in de dagen, ze kunnen al wat duidelijk maken wat ze willen, en begrijpen al eens een opdracht. Hemels! 🙂
Ik gaf de eerste 4 maanden borstvoeding. 1’tje aan de borst, de andere een flesje in het worstkussen naast mij. Daarna kolven voor het flesje voor de volgende eetsessie. En dan wisselen.
Hoe ik die eerste maanden overleefd heb, met nog een jengelende peuter van net 2 aan mijn been, geen idee 🙂
En maar lijstjes maken met wie z’n fles had leeggedronken, wie al kaka gedaan had, hoeveel plaspampers er waren…
Wat ik vooral zou meegeven, is dat je ALLE hulp moet aanvaarden! Vaak sloeg ik wat hulp af- ik redde me wel. Maar vaak was dat toch niet zo…
Leuk om te lezen dat we niet de enige zijn waar het niet altijd even vlot liep/loopt!
Hallo,
Enorm leuke blog :-)! Ben zelf ook mama van een tweeling van 2 jaar en 3 maand. Het is een eeneiige jongenstweeling. Ik herken praktisch alles. Het is net alsof het over onze jongens gaat en ben anderzijds ook blij te lezen dat niet enkel wij 2 peuterpuberende 🙂 kids hebben. Ga de blog zeker blijven volgen. Super. Groetjes Kelly
Bedankt voor je enthousiaste reactie! Ja die peuterpuberende twins, het is me wat. Maar het gaat ook weer over 😉 Starten jouw jongens dan ook in september op school?
Je hebt een hele leuke blog! 🙂
En ik denk dat ik je gisteren ontmoet heb 🙂
Ik was die met de knalrode jurk. Volgens mij stonden we samen aan het buffet aan te schuiven 🙂
En bedankt voor het compliment!
En als ik nog een tip mag geven: niet bang zijn om je te laten helpen. Ik heb gedurende mijn hele kraamperiode elke weekdag iemand gehad die 1,5 uur op de babies kwam passen, zodat ik wat kon rusten zonder dat ik op elke kik moest reageren. Want men zegt: bijslapen als de baby slaapt, maar met een tweeling is dat nog minder evident dan met één babietje. Het slaapritme van mijn kindjes was in het begin helemaal anders. Toen ze op de leeftijd van 8 maanden wat structuur in hun dag kregen, heb ik ze ook wel hetzelfde ritme doen aanhouden: als er eentje moe was en de andere nog niet, dan hield ik ze beiden nog even op, zodat ze samen zouden dutten. Ook nu nog gaan ze steevast op hetzelfde moment hun bedjes in. En wat die hulp betreft: het eerste levensjaar hadden wij elke ochtend een oudere buurvrouw die ons kwam helpen met het aankleden en het voeden van de kindjes. Dit liet ons toe om allebei op een redelijk uur op ons werk te zijn, zonder ontieglijk vroeg te moeten opstaan. En de buurvrouw vond het heerlijk, ze heeft nog steeds een speciale band met hen… Ik voel me nu bevoorrecht om twee heel verschillende wezentjes tegelijkertijd te zien opgroeien. Ze zijn ook erg aan elkaar gehecht. Maar het is niet allemaal rozegeur en maneschijn geweest 🙂
ik ben ook tweelingmama. Onze tweeling (jongen – meisje) wordt in mei 2 jaar, en we hebben een oudste dochtertje van ruim 4. Ik ben om eerlijk te zijn zooo blij dat de eerste drie maanden achter de rug zijn. Ik zie de foto’s en ook ik heb er zo. Twee babies tegelijk voeden. Dan is de ene eerder klaar en moet die boeren, maar die kan niet niet zelf zijn hoofdje rechthouden. Maar je kan je twee handen niet gebruiken want met je andere hand ben je de andere baby aan het voeden. En ’s nachts inderdaad: als de ene wakker werd, moest de andere ook eten, want anders kwam ik niet aan slapen toe. En toch. Ik was blij dat mijn tweeling niet mijn eerste kindjes waren. Ik vond de kraamperiode van mijn oudste dochter bijna nog vermoeiender, omdat je dan niet weet wat er op je afkomt. Winkelen met twee babies: ik liet er ééntje in de maxicosi, en nam er ééntje in een draagzak die ik thuis al had aangedaan. Veel gemakkelijker dan met twee babies op de kar. Toen ze konden zitten, konden ze een tijdlang samen in het winkelzitje zitten. En nu zet ik er eentje in het zitje, en een ander in de kar (de meest rustige in de kar 🙂 ). Ik vind het sinds een paar weken zoveel gemakkelijker geworden. Ineens kunnen ze zich verstaanbaar maken, en spelen ze mooi samen met zijn drietjes. En ze zijn zo schattig die twee kleine peutertjes van mij… Ik heb het nooit ‘zwaar’ gevonden, maar zou het toch niet meer opnieuw doen….
Hallo Marlies, bedankt voor je reactie! En wat herkenbaar voor het boodschappen doen nu. Ik zet er nu ook eentje in het zitje en eentje in de kar zelf, met als gevolg dat hij vorige week plots mee op de band zat bij de kassa *oeps* 🙂
Jammer dat ik mijn online forum van toen niet meer zo gauw terug kan vinden. Die stond boordevol met tips van andere tweelingmama’s. Wat mij het meeste tijd heeft gescheeld is dat ze ’s nachts bij mij in bed lagen. Ik hoefde er nooit uit en kon ze allebei troosten of drinken geven (naar gelang er op dat moment nodig was). Misschien had ik ook wel het geluk dat ze alles zo’n beetje in hetzelfde ritme deden. Tegelijk slapen (zodat ik af en toe wat uurtjes vrij had voor mijn andere kinderen), wakker worden, honger krijgen (niet altijd makkelijk) en vooral, tegelijk poepen!! 😉 (dat was wel even alle hens aan dek). O ja..als ik de ene te drinken gaf dan kon ik de ander nog even stil houden door die in een wipstoeltje te plaatsen en dan met mijn voet lekker heen en weer wippen ;-). Zelf vind ik nu achteraf gezien de tijd die na de babytijd kwam het drukste, omdat ze toen geen dutjes meer deden en altijd wakker waren en op een gegeven moment de deuren open konden krijgen en weg konden kruipen en heel erg aanwezig waren. 😉
Bedankt voor je reactie! Inderdaad,nu de dutjes overdag schaars worden, heb je echt geen moment rust meer. Maar toch vind ik dit een fijnere fase. Je kunt samen echt iets doen, iets ondernemen, je hoeft niet meer enkel te zorgen. Maar zo heeft iedere fase zijn charmes en zijn moeilijkheden he 🙂
Klopt! En dat is ook zo. Bij elke verjaardag denk ik toch altijd weer even met weemoed terug dus dat is toch wel een teken dat ik het eigenlijk niet missen wil. Waarna er wéér een leuke fase aanbreekt en je blij bent dat je dat niet had hoeven missen.
Ik heb dan wel geen tweeling, maar heb wel genoten van hoe je dit schrijft. Ja, het is zwaarder, dat lijkt me echt wel. Maar zoals je zei: Je hebt ook dubbel zoveel plezier!
Het blijft iets bijzonders. Jullie doen het heel voortreffelijk en wij zijn ontzettend gelukkig met de 4 kleinkinderen die ons geschonken werden. <3 <3 <3 <3