Kelly heeft op haar blog een heel fijn rubriekje ‘as we speak’.   Een soort van ‘wat houdt me op dit moment bezig, voor de nieuwsgierigen onder ons’.  En zijn we dat niet allemaal een beetje? Ze nodigde ons uit om hetzelfde te doen.

Bij deze mijn as we speak, op een stormachtige maandagavond

Lezen: Ik heb nog steeds geen enkel boek gelezen dit jaar. Schandalig, ik weet het, Daar gaat mijn goed voornemen. Maar heel eerlijk, ik mis het momenteel ook niet. Wel ben ik de afgelopen maanden een aantal blogs gaan volgen. Ik lees de berichten meestal op het veel te kleine scherm van mijn telefoon met minimaal twee kinderen aan mijn rok. Niet ideaal, maar kom, het lukt.

Op de sukkel met: Slapen. Oftewel slaaptekort. Oftewel een te vol hoofd dat ook ’s nachts nog op volle toeren draait. Zijn het niet de kinderen die me wakker houden, dan doe ik het zelf wel. Ik heb zo’n fases al vaker gehad. Het is iets met onstuimig enthousiasme en teveel adrenaline. Want voor iemand zich zorgen gaat maken, ik lig niet wakker omdat ik pieker over bepaalde zaken, maar omdat ik overloop van de ideeën en de dromen waar ik nu – en wel liefst meteen – iets mee wil doen. Tot dat ik die zaken allemaal wat op een rijtje gekregen heb, loop ik met nog grotere wallen dan anders rond…

Eten: Ons voornemen om iedere week minstens 1 nieuw ingrediënt te testen, lukt aardig. Het ene is al wat succesvoller dan het andere (echt, tempeh, niet aan mij besteed) maar veel dingen komen nu regelmatig in ons menu terug. Onze jongste twee telgen verorberen monkey platters in plaats van een boterham met choco als middagmaal. En voor de rest is het hier nog steeds heel vaak stoemp dat de klok slaat. Niet dat ik dat erg vind trouwens, ook met stamppot heb je mogelijkheden genoeg.

Geobsedeerd door: Het spreekwoordelijke ‘gat in de markt’. Talloze schriftjes heb ik al vol gekrabbeld met mogelijke ideeën, Ideeën die dan een paar dagen later doorstreept worden omdat ze toch niet origineel genoeg blijken te zijn. Maar we houden vol. Op een dag gaat er boven mijn hoofd een gigantische gloeilamp branden en krijg ik hét idee van de eeuw. Dan laat ik het jullie meteen weten, want wie mij kent, weet dat ik niet lang kan zwijgen.

Genieten van: Mijn kinderen. Van alle vier uiteraard, maar de laatste weken maakt onze tweeling zo’n sprongen dat ik bijna niet meer kan volgen. Het is nu echt genieten om te zien hoe ze beginnen praten, hoe ze echt goed samen spelen met Grote Broer en Zus. Met elkaar, dat is nog een ander paar mouwen, maar dat komt nog wel. Het is keihard genieten dat het zorgende aspect steeds kleiner wordt, maar dat we gewoon leuke dingen kunnen doen samen.

Hebben jullie ook zin om jullie as we speak te delen? Ik ben er in ieder geval erg benieuwd naar!