“Kun je van al je kinderen evenveel houden?”

Tijdens de zwangerschap van Kind 2 was dit zowat het enige waar ik over piekerde. Zou ik een tweede spruit net zo graag kunnen zien als een eerste? De liefde die ik voelde voor Kind 1 was immers al zo allesoverheersend, zo allesomvattend… Ik heb er eerlijk waar nachten van wakker gelegen. Wat nu als ik Kind 2 wel leuk zou vinden, maar niet meer en niet minder dan dat? Of wat nu als ik zoveel liefde voor haar zou voelen dat wat ik voelde voor Kind 1 hierbij in het niets zou verdwijnen?

Maar goed, bijna negen maanden gingen voorbij en Kind 2 werd geboren. Vanaf de eerste seconde dat ik haar vasthield, wist ik dat ik als mama meer dan genoeg liefde in mij had voor allebei de kinderen. Wat ik voelde voor Kind 2 was net zo intens en uniek als de gevoelens voor Kind 1. Ik wist meteen dat ik ook voor haar door het vuur zou gaan en dat ik er alles aan zou doen om dat kleine wezentje een gelukkig leven te bezorgen.

Zo verging het ook toen Kind 3 en 4 geboren werden. De twee kleinste spookjes veroverden zonder moeite ook hun plaats in mijn hart. Het feit dat ze met twee tegelijk kwamen veranderde daar niets aan. Ik kon ze dan misschien geen exclusieve aandacht geven, ik zag ze er zeker niet minder graag om.

Mijn angsten waren dus ongegrond. Het krijgen van 4 kinderen zorgde er niet voor dat ik mijn hart in vier stukken moest delen, integendeel, mijn hart is 4 keer zo groot geworden!

En dan zit je ze met 4 tegelijk te knuffelen en neem je toch nog een selfie in deze onmogelijke positie omdat het gewoon te mooi is om niet vast te leggen.