Ja?
Et alors?
Begin deze week werd ik ongewild meegesleurd in een discussie over het al dan niet acceptabel zijn van verjaardagstraktaties uit de Action. Het feit dat er over zoiets banaals gediscussieerd wordt, is te zot voor woorden. Dat ik me er druk in maak, is nog zotter.
Maar goed, waar ging het dus over?
Uitgangspunt was dat een aantal moeders het verschrikkelijk vond dat hun kind met “plastieken rommel” thuiskwam. Ze lieten het dan ook zo snel mogelijk in de vuilnisbak verdwijnen. Het was immers van geen toegevoegde waarde voor hun kind en het verhoogde het rommelgehalte van hun huis danig.
Akkoord, kwalitatief zijn die traktaties niet top. Origineel? Ook al niet. Creatief? Nee, dat spreekt voor zich.
Maar wat vinden de kinderen er zelf van? Als ik kijk naar Kind 1 en Kind 2, dan zijn die in de wolken als er een verjaardag gevierd wordt. Trakteerde het kindje met een cake in de klas? Super! Kregen ze een fruitdolfijn mee naar huis? Schot in de roos! Na twee weken knuffelen met de banaan moesten we hem toch maar weggooien, tot groot verdriet van Kind 2. Maar wat koesteren ze hier het meest? Juist ja, de “plastieken rommel speeltjes”.
Kind 1 zit nu in de tweede kleuterklas en bewaart alles in zijn Schatkist (hoe die er uit ziet,dat vertel ik jullie binnenkort nog wel eens). Bij ieder speelgoedje kan hij nog precies vertellen van wie hij dit kreeg en om de zoveel tijd worden ze allemaal eens uitgestald, bekeken en zorgvuldig weer opgeborgen. Op zo’n moment kun je bezwaarlijk nog spreken van waardeloze rommel…
Misschien moeten we het als moeders meer op die manier gaan bekijken. Wat er precies gegeven wordt, dat maakt die kleutertjes echt niets uit. Het gaat er om dat de jarige in het middelpunt van de belangstelling staat, dat hij trots iets in de klas kan uitdelen en dat iedereen dan luid voor hem zingt.
Dus als je graag veel tijd, en in sommige gevallen ook geld, stopt in het maken van traktaties, doe dat dan, geniet er van. Als je daar geen zin, tijd, energie of financiële middelen voor hebt, kies dat iets dat voor jou haalbaar is. Je zoon of dochter zal het sowieso geslaagd vinden.
Maar laat dit mooie moment alsjeblieft geen wedstrijd tussen overijverige moeders worden!
Ik laat mijn zoon trakteren in de klas (1e kleuter) met iets lekkers en koop dan een voorleesboek voor heel de klas samen. Het boek blijft in de klas en zo hebben de kindjes die later naar het 1ste kleuter gaan er ook nog iets aan. Ik redeneer: 27 prutsers van 1 euro = een of twee mooie boeken ?
Prutsjes ipv prutsers
Oh help…ik kijk er nu al tegen op om met van die overijverige ‘perfect moms’ te maken te krijgen… Wiens kinderen ook nooit snoep ofzo mogen. Ooit een docu gezien over dat fenomeen in Amerika, nog veel extremer: kindjes die enkel macrobiotisch eten, enkel ‘verantwoord’ speelgoed krijgen,… Lijkt me vooral vermoeiend 😀
Amen! 😀 Geweldige reactie, dank je!
Ik zou me er ook niet zo druk om maken. Het gaat toch om het kind?
Zo herkenbaar. Ik maak meestal een tasje met naam en laat mijn dochter kiezen wat erin moet (zij kent de jarige tenslotte het beste). Meestal eindigt dit ook met knikkers, stempels, prullaria allerhande, maar als de dochter dit leuk vindt, ga ik ervan uit dat de jarige dit ook wel apprecieert.
Mooi om te lezen. Ik heb zelf geen kinderen, dus kan me er misschien niet heel goed in verplaatsen. Maar mij lijkt het inderdaad ook het belangrijkste dat de kinderen er gelukkig van worden, en als zij echt heel blij worden van een “rommeltje” zit het in mijn ogen ook goed toch 🙂