Afgelopen week, op een – overigens heel gezellig – tuinfeest bij de buren…

Onze 4 kinderen renden in de tuin, in en uit de partytent, chips en paaseitjes graaiend, chocomousse etend en vrolijk. Wij raakten aan de praat met een man die zijn 8-maand oude zoontje fruitpap zat te voeren. Kind, papa en mama zaten er ontspannen bij.

Op een gegeven moment kwam het gesprek op het feit dat wij er vier hadden en zij één. Wij vertelden over hoe het steeds makkelijker werd naarmate de kinderen ouder werden, maar dat het in het begin behoorlijk pittig was. Waarop de man antwoordde:”Ik kan het me voorstellen, zo onderbroken nachten en zo, het is toch zwaar. Maar ja, wij mogen natuurlijk niet klagen, we hebben er nog maar één, en jullie vier, dus dat van ons stelt niets voor.”

Laat ons dit misverstand uit de wereld helpen. Het is niet omdat wij 4 kinderen hebben, dat iemand anders het niet zwaar of pittig mag vinden met 1 of 2 kinderen. Iedereen ervaart een bepaalde situatie op zijn of haar manier.

Want eerlijk, toen wij alleen Kind 1 hadden, hebben wij ook eens gepuft en geblazen. Over het slaaptekort, de doorkomende tandjes, de waterpokken, de combi kind-carrière…Toen Kind 2 er was, realiseerden we ons hoe eenvoudig het was om maar 1 kindje te hebben. Nu was de extra uitdaging het entertainen en verzorgen van twee kinderen tegelijk. Na de komst van onze tweeling, leek al het vorige in het niets te verdwijnen. Je weet wel, double the fun, triple the work.

Betekent dit nu dat onze verzuchtingen bij de oudste twee kinderen aanstellerij waren, ongegrond waren? Nee absoluut niet. Op dat eigenste moment waren ze voor ons de realiteit. Net zoals ik weet dat als ik nu eens heel hard zucht over hoe bewerkelijk het af en toe is met een peutertweeling in huis, er ook mensen zijn met een drie- of vierling. Of met hulpbehoevende kinderen enz.

Als ouder mag je altijd eens je hart luchten, hoe banaal jouw ‘probleem’ ook lijkt ten opzichte van dat van je gesprekspartner. Het is ook hier weer geen wedstrijd van wie het het zwaarst heeft, maar eerder het zoeken naar een gevoel van begrip en (h)erkenning. Wetende dat je niet de enige bent en dat het ook weer overgaat, kan zo’n deugd doen 🙂