Tweeënhalf jaar verschillen ze, op vier dagen na. Kind 1 en Kind 3.

Sinds een paar weken valt het me op hoe hard ze op elkaar lijken. Hoeveel kleine dingetjes van Kind 1 ik terug zie in Kind 3. Zaken die ik al lang vergeten was soms…

Zo wordt Kind 3 hysterisch als zijn banaan verkeerd klaargemaakt wordt. Een banaan mag geopend worden en de schil kan tot halverwege naar beneden. Maar o wee als de banaan breekt, of als je de schil er helemaal afhaalt, dan is het kot te klein. Kind 1 had dit op 2-jarige leeftijd ook. Geen denken aan dat hij een banaan zou eten die op de verkeerde manier gepeld werd.

Het middageten wordt ook grondig geanalyseerd. Allebei hebben ze een voorliefde voor het stukje vlees dat op het bord ligt. Allebei schuiven ze hun aardappelen en groenten heen en weer in hun bord om zo de indruk te wekken dat ze flink aan het eten zijn. Maar goed dat ik weet dat dat dus overgaat, anders zou ik me misschien minder relaxed opstellen.

Het zijn de enige twee van de vier die tutten en het zijn ook de grootste knuffelberen van de bende. Hoewel…bij Kind 1 manifesteert zich dat vooral het laatste jaar, terwijl Kind 3 dit altijd al gehad heeft.

Maar als kers op de taart is er hun slaapritueel. Allebei verknocht aan een warm flesje melk, dat ad fundum leeggedronken wordt. Kind 1 kon erg moeilijk alleen inslapen, had extreme verlatingsangst. Nu zit ik sinds een drietal dagen ook naast het bedje van Kind 3. Op een kussentje op de grond. Mijn arm door de spijlen van het bedje en zijn handje in mijn hand. Twee ondeugende oogjes die af en toe nog even opengaan om te checken of ik er toch echt nog wel zit. Een ademhaling die steeds rustiger wordt en de pauzes tussen het kijken die steeds groter worden. Na een half uurtje sluip ik in ware ninja-stijl – stil en geruisloos –  naar de deur. Tot net wanneer ik in de deuropening sta, mijn knie besluit te knakken. Meteen gaan de oogjes open en zit hij rechtop in bed. We beginnen weer van vooraf aan. Bij de derde poging slaagde ik er in de kamer uit te raken. Deze morgen sliep hij een uur in mijn armen op de schommelstoel.. Ik werd meteen een paar jaar in de tijd terug gekatapulteerd…

Onze jongens. Op het eerste gezicht zo verschillend qua uiterlijk, maar toch ook zo gelijkend. Onze twee mannetjes met een eigen wil. De een al wat ondeugender dan de ander. Onze gevoelige zieltjes, onze verlegen donders.

Benieuwd of ze in de toekomst nog meer op elkaar zullen gaan lijken 🙂

allebei 4 maand oud:

allebei 1 jaar:

allebei net 2 geworden:

afgelopen week.. de twee broers samen: