Soms valt je oog op een blog, toevallig, via via,… Je leest, je klikt en je vergeet het weer.

Maar sommige blogs blijven hangen. Je wordt er iedere dag naartoe gezogen. Zo ook de blog van Evelien. Via instagram kwam ik op haar blog terecht. Geen vrijblijvend verhaal, maar een nuchter relaas van een jonge vrouw en haar strijd tegen kanker.

Elke keer als er een bericht gepost werd, kreeg ik een sprankeltje hoop. Hoop dat het iets beter zou gaan, dat de ziekte bedwongen zou kunnen worden. Maar het werd moeilijker. De berichten bleven positief, maar het was immens zwaar.

Ik heb nooit gereageerd, nooit een berichtje gestuurd. Ik vond de juiste woorden niet, durfde niet goed.  Een “veel courage” klonk veel te hol. In de anonimiteit las ik mee, leefde ik mee. Een beetje laf, ik weet het. En nu is het te laat…

Eergisteren werd het laatste bericht gepost; de kanker had haar ingehaald.

Daar word ik stil van. Een jonge vrouw met nog een heel leven voor zich, met dromen, wensen en plannen. Het is gewoon niet eerlijk…

Daarom stuur ik een laatste keer een hartje uit, het symbool van haar strijd, naar alle achtergebleven geliefden, familie en vrienden. En naar iedereen die momenteel hetzelfde gevecht aan het leveren is.

Veel sterkte #teamevelien