“Geluk”.  Iedereen heeft er recht op? Toch? Ja,ja, absoluut. Maar wij toch net dat ietsje meer dan een ander. Of zo.

Wanneer zijn we in godsnaam zo gaan denken?!

Afgelopen maanden zijn honderden mensen verdronken toen ze de oversteek maakten naar Europa. Als beesten bijeen gepakt in een veel te kleine boot. Op zoek naar “geluk”. Geluk dat voor hen niet bestond uit een grote auto, veel geld en 4 keer per jaar op reis. Maar Geluk dat ervoor zorgt dat ze niet meer elke dag voor hun leven moeten vrezen, dat ze hun kinderen kunnen grootbrengen zonder constant in angst te moeten leven en dat ze kunnen denken aan iets wat ’toekomst’ heet. Zo’n basisgeluk waar iedere mens recht op heeft. Of niet soms?

En toch lijken we er niet wakker van te liggen. Hier en daar hoor je een “och wat erg” en snel wordt er doorgeklikt naar een ander onderwerp. Eerlijk, ik kijk ook niet naar de hele reportage. Niet omdat het me niet raakt of interesseert, maar omdat ik het niet trek. Het is toch zo verdomd misselijkmakend dat mensen alles achterlaten om tegen een astronomisch hoge som geld in een gammele boot opgesloten te worden, om zo een levensgevaarlijke oversteek te maken.

Hoe wanhopig ben je voor je die stap maakt?

En dan zit je daar, een aantal dagen zonder eten en drinken, biddend tot om het even wat voor god of hemellichaam.

Kun je je de paniek op die boot voorstellen? Moeders met kinderen, met baby’s. Mannen die hun gezin proberen te redden. Weet je hoe nietig een mens is in volle zee? Je maakt geen schijn van kans…

En dan verdrink je, terwijl je misschien nog net je kind boven water probeert te houden, in de hoop dat die misschien het ‘Beloofde Land” nog wel bereikt. Dan hoop je dat je kind de overkant wel haalt en niet meer teruggestuurd wordt. Dan geef je je leven voor je kind.

De kille realiteit is dat dat kind ook verdrinkt in die grote koude zee. Dat het kleine lichaampje verzwolgen wordt door de golven en waarschijnlijk zelfs nooit teruggevonden wordt. 

Hoe erg ik ook geraakt werd door het zien van deze ramp, ik was nog veel meer geschokt door de reacties die op vele Vlaamse en Nederlandse nieuwssites te lezen waren. Het is onthutsend hoe scherp en onverschillig vele mensen reageerden.”Maar ja, dat is het probleem van Italië he. We kennen die mensen niet, tenslotte. Tsjah, ’t is jammer, maar wat kunnen we er aan doen, ze kunnen toch niet allemaal naar hier komen? Ze móesten niet op die boot stappen tenslotte”. En het trieste dieptepunt: “Ze hadden die boot moeten torpederen toen hij net de haven uitvoer, dan hadden we er hier geen last van gehad.”

Hoe diep kunnen we vallen?

Ja, ik begrijp ook wel dat iedereen hier toelaten misschien te idealistisch is, maar is het, zolang de situatie in de thuislanden niet terdege aangepakt wordt, niet de enige humane reactie? Ik heb de waarheid niet in pacht en kan geen oplossing aanreiken. Ik heb ook niet de pretentie te zeggen dat ik voldoende van de zaak af weet om een politiek, economisch of financieel statement te maken.

Ik hoop alleen dat ik door dit schrijven toch een paar mensen wakker kan schudden en uit hun onverschilligheid kan halen. Dat mensen beseffen dat je niet voor je plezier op zo’n boot stapt. Dat mensen vooral beseffen dat íeder mensenleven, heel veel waard is.

Tot slot geef ik nog even mee wat mijn vader vroeger vaak heel nuchter zei: “Zolang zij naar hier komen en wij niet naar daar, dan is het dat het hier nog altijd beter is. Dan hebben we geen recht tot klagen en moeten we ze helpen!”