Wereldnieuws was het: “Kate Middleton werd opgenomen in de privévleugel van het hospitaal om te bevallen”.

Ik vraag me af hoe Kate en William dat beleven. Ik bedoel, hoe moet het voelen als je weet dat heel de wereld in je nek hijgt om toch maar als eerste een glimp van de baby op te vangen. Horror. Ik weet nog dat ik het in ieder geval Spaans benauwd kreeg bij de gedachte dat iemand in de gang van het ziekenhuis zou zitten wachten, net als in de film.  Gelukkig stelde niemand het voor!

Bevallen was voor mij iets intiems, iets van de Wederhelft en mij. Daar hoefde geen moeder, broer of schoonmoeder bij, laat staan een heel persleger. What’s in a name. Ook niet op de gang. Nee, iedereen bleef netjes thuis wachten met de telefoon in de aanslag tot de Wederhelft iedereen opbelde. Bezoek kwam tijdens het bezoekuur, of thuis, na afspraak. Heerlijk. En fantastisch, een (schoon-)familie die ook onze wens daarin respecteerde.

Maar terug naar Kate en William. Dan lig je daar in het ziekenhuis, wetende dat heel Groot-Brittannië en bij uitbreiding een groot stuk van de wereld, zit te wachten om te zien wat je gepresteerd hebt. Zou zij op zo’n moment dan ook niet heel even wensen dat ze een doodgewone vrouw is waar geen kat in geïnteresseerd is? Zou William daar niet liever in zijn comfortabele jogging zitten in plaats van strak in pak? Zou Kate niet tegen haar man willen zeggen: “Willy darling, haal mij eens een smos met préparé in de cafetaria” in plaats van meteen bij de kapper langs te moeten om er een beetje toonbaar uit te zien voor de pers?

We zullen het nooit weten.

Feit is dat ze er schitterend uitzagen toen ze hun kleine prins aan de wereld lieten zien.  Hopelijk kunnen ze de volgende weken in alle rust van dat kleintje genieten, zonder dat een hele horde journalisten hen op de hielen zit.