Je hoort je biologische klok tikken, je verdiept je in alle mogelijke theorieën over hoe je het snelst kunt zwanger worden van een jongen of een meisje, je vrijt de pannen van het dak volgens allerhande schema’s, je bent ongeveer 40 weken zwanger en je bevalt.

Tot zover deel 1.  Uiteraard is bovenstaand geen algemene waarheid, maar een mogelijk scenario van hoe het zou kunnen verlopen zijn.

Maar nu begint het echt. Je bent bevallen. En nu? Daar lig je dan met de langverwachte zoon of dochter in de armen. Misschien volledig in tranen van de emotie, misschien gewoon te uitgeput om iets te zeggen, misschien springlevend, stijf van de adrenaline. Onzeker of bruisend van het zelfvertrouwen, een wandelende hormonenbom of de rationaliteit zelve.

Bij Kind 1 vond ik het best comfortabel om een aantal dagen in het ziekenhuis te blijven. Ik voelde me fysiek en mentaal erg goed, maar het was toch wel wat spannend allemaal. Ik herinner me nog dat ik ’s nachts om de haverklap met mijn vinger onder zijn neusje ging voelen of hij nog ademde. Op een gegeven punt riep ik zelfs de nachtverpleegster omdat hij de hik had en ik niet wist wat daar aan te doen. Gewoon wachten tot het vanzelf over gaat uiteraard.

Ook het eerste badje, mijn hemel, wat was ik bang dat ik onze zoon zou verdrinken. Ik was zo bang dat hij uit mijn handen zou glijden, glibberig als hij was van de zeep, dat ik hem erg goed vast hield. Iets te goed, want de vroedvrouw wees me er op dat zijn armpje blauw werd. Ik kon wel door de grond zakken.

Mijn tips om de dagen in het ziekenhuis zo goed mogelijk te laten verlopen:

1. Laat je man thuis overnachten

In veel ziekenhuizen is er de mogelijkheid om je partner bij je te laten overnachten. Niet doen. De Wederhelft stond ’s morgens om 8 uur naast mijn bed en vertrok na de laatste voeding rond middernacht. Hij kon thuis rustig doorslapen, wat er voor zorgde dat hij nog bruiste van de energie toen ik naar huis vertrok. Op die manier kon hij dan een paar dagen de nachtvoedingen voor zijn rekening nemen, zodat ik kon doorslapen.

2. Durf bezoek buiten te zetten of te weigeren

Vooral als je dicht bij je familie/vrienden woont of tijdens het weekend bevalt, willen er veel mensen meteen op bezoek komen. Uiteraard ben je ongelofelijk trots om je kleintje aan de buitenwereld te laten zien, maar misschien heb je die behoefte niet zo. Zet op het geboortekaartje dat mensen bellen voor een afspraak, óók als ze in het ziekenhuis op bezoek komen. Voel je dat het teveel wordt om wat voor reden dan ook, durf dan ook het bezoek af te bellen. Als babylief 3 weken oud is, is hij ook nog schattig en klein en kunnen ze nog steeds op kraamvisite komen.

Wij hadden met de verpleegster ook afgesproken dat we haar konden waarschuwen als het bezoek te druk werd. Zij zou dan iedereen vriendelijk doch kordaat de deur wijzen. We hebben dit nooit toegepast, maar de wetenschap dat het kon, vond ik erg fijn.

3. Vraag tips en laat je helpen

Het is geen schande als je in het begin wat onzeker bent. Of het nu gaat over de manier waarop je zo’n klein wurmpje moet aankleden, over het geven van borst- of flesvoeding, informatie over de hielprik,… geen vraag is te gek of dom. Gebruik die dagen om wegwijs te raken in de wondere wereld van luiers, voedingsschema’s, mini-rompertjes en verzorgingsproducten.

4. Geniet

De eerste dagen kunnen in een roes voorbij gaan. Je bent zelf wat overdonderd, de hele familie staat op zijn kop. Bovendien is het druk in het ziekenhuis. Niet alleen door kraamvisite, maar door de dagelijkse bezoekjes van de kinderarts, gynaecoloog, vroedvrouw, poetsvrouw, kinesist,… Neem ook echt de tijd om boven het bedje te gaan hangen, om tussen 2 voedingen door je kindje in je armen te laten slapen als je dat wilt. Neem duizenden foto’s om toch maar iedere kantje van dat wezentje vastgelegd te hebben, want het verandert allemaal zo snel. Het is ook alleen bij een eerste kindje dat je dat zo ongestoord kunt doen. Bij een volgende bevalling verdeel je meteen je aandacht over alle kinderen. Het is gewoon anders.

5. Betrek je partner

Ouder worden is voor je partner net zo ingrijpend als voor jou. Mijn Wederhelft had dan misschien geen bevalling doorstaan, de hele gebeurtenis was voor hem net zo emotioneel en spannend als voor mij. Bovendien was hij 9 maand erg betrokken bij de zwangerschap. Ik vond het dan ook niet meer dan normaal dat hij ook zijn momenten met onze pasgeborene had. Zo kon hij het eerste flesje geven, gaf hij ook een badje en ging hij apetrots, samen met schoonvader, onze zoon aangeven bij de burgerlijke stand.

Hoe hebben jullie de dagen op de kraamafdeling ervaren? Waar heb je veel aan gehad, wat vond je tegenvallen?