Ik heb een perfecte jeugd gehad. Echt. Geen trauma’s, verdrongen gebeurtenissen of wat dan ook.

Behalve dan de tandarts.

Ik heb niet echt een sterk gebit. Ondanks trouwe poetsbeurten, ook als kleuter, kreeg ik al gaatjes in mijn melktanden. Dus zou er een kies getrokken worden. Althans, dat was het plan.

Net twee was ik. Gelukkig herinner ik het me zelf niet meer, maar van horen zeggen was het niet zo’n fraai verhaal. Mijn moeder ging met mij naar de tandarts. Ik zag de beste man, ging nog wel in de stoel zitten, maar weigerde mijn mond open te doen. Kaken stijf op elkaar geklemd ging ik in de stoel liggen. Na een mislukte poging om mij op andere gedachten te brengen, keerde mijn moeder onverrichter zake terug naar huis. Bleef natuurlijk het feit dat ik een rotte kies had die er uit moest. Mijn moeder vond een andere tandarts, een klein tenger vrouwtje en die kon me dan blijkbaar toch overtuigen om mee te werken.  Ze zal minder intimiderend overgekomen zijn dan onze vaste tandarts, een boom van een kerel van ruim 2 meter.

Ondanks dat ik me dit voorval niet meer herinner, kent mijn angst voor de tandarts misschien daar wel zijn oorsprong. Ik ging wel op jaarlijkse controle als kind, maar vanaf het ogenblik dat ik dat zelf moest regelen, liet ik het voor wat het was. Stom. Ik weet het. Het had als resultaat dat mijn ingebeelde angst steeds groter werd. Het kwam er iedere keer op neer dat ik voelde dat ik tandpijn had, hoopte dat het vanzelf over zou gaan – hoewel ik maar al te goed weet dat dat niet het geval is bij tandpijn – en uiteindelijk zo lang wachtte dat er toch weer een wortelkanaalbehandeling moest uitgevoerd worden. Uiteraard doet dit pijn en werd ik bevestigd in mijn gedachte dat tandartsbezoeken altijd pijnlijk zijn.

Mijn angst nam op het einde zo’n absurde proporties aan dat de Wederhelft – toen nog Verloofde – , me op een dag misselijk van de pijn in de badkamer aantrof. Ik moest hem toen wel opbiechten dat ik sterretjes zag van de tandpijn. Hij maakte een afspraak bij de tandarts en ik kon vrijwel meteen terecht, een soort van spoedconsult. Uiteindelijk bracht ik de laatste twee weken voor onze trouwdag iedere avond in de tandartsstoel door. 4 tanden kregen een wortelkanaalbehandeling, 1 werd getrokken en nog een 3-tal gaatjes werden gevuld. Niet iets om trots op te zijn dus.

Na onze huwelijksreis zochten we een nieuwe tandarts en daar maak ik nu trouw iedere 6 maand een afspraak voor controle. Het is de eerste tandarts die mij op mijn gemak weet te stellen. Ja, dat kan dus.

En toen zat ik daar, gisteren, bij diezelfde tandarts. Niet voor mezelf, maar met Kind 1. Hij had twee gaatjes die gevuld moesten worden.  Heel stoer ging hij meteen in de stoel liggen en leek goed mee te gaan werken. Plots was het daar: het tanden-op-elkaar-klem-fenomeen. Het was over, het deed pijn en hij wou niet meer. Hij huilde hartverscheurend en inwendig huilde ik net zo hard mee. De tandarts was vrij kordaat, stuurde mij naar de wachtkamer en zei tegen zoonlief dat ik terug mocht komen als de tand gevuld was. Geloof me, Kind 1 ging helemaal door het lint. Krijsen, gillen, huilen. Ik moest me zo hard bedwingen om niet terug naar binnen te gaan, want dit is niet onze manier van omgaan met onze kinderen. Toch bleef ik in de wachtkamer zitten, want die tand moest toch echt wel gevuld worden.

De andere tandarts, toevallig ook de Moeke van een klasgenootje van Kind 1, was klaar met een patiënt en hoorde hem krijsen. Ze stapte de behandelkamer binnen en begon rustig een heel verhaal te vertellen. Kind 1 mocht keihard in haar hand knijpen, met twee handen tegelijk zelfs als hij dat wilde. Ze prees hem de hemel in omdat hij zo sterk was en beetje bij beetje hoorde ik hem kalmeren. Een tiental minuten later was de tand klaar en mocht ik terug naar binnen. Zoonlief kreeg een tandenkleurboek én mocht een lichtgevende button uitkiezen omdat hij zo flink geweest was.

Over twee weken moeten we terug, voor die andere tand. De tandarts legde goed uit dat dat echt moest, al die vieze beestjes uit de tand halen. Hij vroeg of zoonlief wilde dat mama erbij was of die andere mevrouw. Zonder aarzelen koos Kind 1 voor “die andere mevrouw”. De afspraak werd dus vastgelegd met 2 tandartsen.

Toen ik hem ’s avonds in bed legde, vertelde hij dat hij het wel fijn vond dat de Moeke van zijn klasgenootje erbij was. Hij zei ook dat hij haar niet echt geknepen had, want hij wilde haar geen pijn doen. “Maar ik zal volgende keer wel flink zijn hoor mama, nu was het gewoon een beetje spannend.”

Had mijn tandarts destijds ook maar iemand gehad die mijn hand kwam vasthouden en mij geruststelde, dan had het misschien niet tot na mijn dertigste geduurd voor ik zonder angst naar de tandarts durfde te gaan!