Het is vandaag vaderdag.  Althans, in België, maar dan niet in de Kempen. Daar vierden we vaderdag al op een of andere verloren weekdag in maart, op de naamdag van Sint-Jozef. In Nederland vieren we volgende week vaderdag, kwestie van het te spreiden of zo.

Maar goed, mijn vake viert dus vandaag vaderdag. Normaal gezien gaan we dan een dag of een weekend naar de kust, om het samen te vieren. Dit jaar zitten mijn ouders ook aan de kust, maar dan wel de Bretoense kust. Oesters etend en genietend van een koel glas frisse witte wijn. Althans, daar ga ik van uit.

Geen vaderdag om samen te vieren, maar wel een om even stil te staan bij mijn vake.

Mijn vake is een man van weinig woorden en een man die alles kan. Toen ik klein was zei ik al: “Vake kan alles, behalve schapen scheren!” Vraag me niet hoe ik daar bij kwam, maar ik geloof het nog steeds.

Mijn vake is de man die grote emoties nooit heel erg laat blijken, maar meestal stil alles volgt. Maar als hij dan iets zegt, dan is het er kloef op.

Hij is de man die met mij over en weer naar Gent reed om een gedroogde roos op te halen die ik van een nieuw lief kreeg omdat ik bang was dat het ex-lief die kapot zou maken. Hij had gewoon door dat dat toen van eindeloos belang was voor mij.

Hij is de man die mij  leerde autorijden. Uiteraard, hij is rij-instructeur, maar ik was precies toch niet zijn makkelijkste kandidaat, daar moet ik eerlijk in zijn. Er was een “rij nu godverdomme toch eens achteruit tussen die palen!” nodig voor ik door had dat ik echt kon manoeuvreren. Dat ik zoveel jaar later nog als vertegenwoordiger ruim 1500 km per week zou rijden, dat had hij ook niet gedacht.

Toen mijn toen nog Lief mijn vader gewapend met een fles whiskey om mijn hand vroeg, antwoordde hij droog: “Ja, dat moet je aan Annelore vragen, zij moet het zien zitten!”

Mijn vake vond het mooiste moment van onze trouwdag, het moment dat we, elkaar een beetje te stevig vasthoudend, samen naar het altaar liepen. Ik zou zelfs durven zweren dat hij er wat emotioneel van werd. Ik in ieder geval wel.

Mijn vake is zo speciaal dat we Kind 1 zijn naam als tweede naam gegeven hebben. Omdat we hopen dat ons kind ook opgroeit tot een fantastische man.

Een creatieve man, mijn vake. Hij maakte ooit een fantastische muurschildering in mijn kamer. Iets wat ik als puber niet altijd meer apprecieerde omdat ik er geen posters van jeugdidolen (lees: Kurt Cobain) over mocht hangen. Hij is ook een getalenteerd beeldhouwer. Zo een die op gevoel werkt en luistert naar zijn steen. Iemand die geen jaren academie nodig heeft om te weten hoe hij er moet aan beginnen, maar iemand die het gewoon doet. Nu heeft hij zijn nieuwe passie ontdekt; fotograferen. En waarlijk, hij is er goed in. Zelden heb ik het vlakke polderlandschap op zo’n mooie en pure manier weergegeven gezien als door mijn vake.

En om terug te keren op Kurt Cobain. Mijn vake heeft jarenlang geen cd van Bush gekocht omdat ik vond dat dat een foute na-aper van Cobain was en dat.kon.echt.niet.  Qua meegaan in de grillen van je puberdochter kan dat al tellen, niet?

Ik hou van het nuchtere van mijn vader en leef ook volgens zijn motto “t zal wel weer just gepast zijn”. En daar ben ik ook rotsvast van overtuigd.

Mijn vake, ’t is de besten <3