Een jongetje neemt de roze poppenbuggy van zijn zus. Een ander jongetje wordt kwaad omdat hij een bepaalde broek aan moet die hij niet mooi vindt, hij wil een andere. Nog een ander jongetje vindt het leuk om zich niet alleen als brandweer, maar ook eens als prinses of fee te verkleden. Als hij geschminkt wordt, dan moeten er ook glitters aan te pas komen, anders is het niet echt. En uiteraard gaat hij ook mee in de rij zitten als de zussen gelakte nagels krijgen. So You Think You Can Dance gezien op tv. Dansen is cool, het jongetje wil op balletles.

Herkenbaar?

Mooi.

Het is ook iets heel normaal.

Toch?

Bij ons in ieder geval wel. Kinderen ontdekken en zoeken. Ze ontwikkelen een eigen mening en wil, over de grenzen van hun geslacht heen. Tenminste, dat is waar wij ze als ouders in stimuleren. En dat is eigenlijk ook de manier waarop ik verwacht dat iedere ouder zijn kind opvoedt.

Maar toch, de realiteit is vaak nog helemaal anders. Ja, ook hier in ons zogenaamd ruimdenkende België en Nederland. Vorige week volgde ik een discussie op een Facebook-groep waarin de vraag gesteld werd of het kon dat de kleuterzoon gelakte nageltjes kreeg. Velen antwoordden positief, maar toch waren er ook een paar die het ab-so-luut niet vonden kunnen. Of vrouwen van wie de partner er heel kwaad om zou worden. Later die week, aan de schoolpoort. Het gaat over kleren en over het feit dat het zoontje in kwestie daar wel heel veel mee bezig is. Het verhaal eindigde met een “amai, ’t is te hopen dat het toch geen homo is hoor!” Het werd gezegd met een glimlach op het gezicht, maar de ondertoon in de stem gaf mij een heel ander gevoel. Vorige zomer, ik liep met een kennis door Antwerpen. Twee mannen vliegen elkaar in de armen, kussen elkaar innig en wandelen hand in hand verder. Een verliefd koppel, niet meer en niet minder dan dat. Mijn gezelschap kon haar walging amper verbergen en zei dat ze daar echt niet tegen kon, dat het toch maar vies was. Gelukkig waren de kinderen er niet bij, stel je voor dat ze het gezien zouden hebben! Waarop ik de middag beëindigde.

Waar zijn we mee bezig? We komen op straat voor verdraagzaamheid, vinden het verschrikkelijk dat ‘ver-weg-bij-die-arabieren-en-afrikanen’ mensen omgebracht worden omwille van hun seksuele geaardheid, vinden dat iedereen gelijk moet behandeld worden, maar o wee, als het plots over het eigen kind gaat. Dan past het plots niet meer in het perfecte plaatje. Dan is het plots wel een probleem.

Wanneer gaan we eens stoppen met hokjesdenken?

Waarom vinden we het wel grappig als een meisje een brandweerhelm op zet, maar is het af te keuren dat een jongen een kroontje op zijn hoofd zet? Waarom mag een meisje wel met de blokken spelen, maar is een jongen die met poppen speelt wel heel fout bezig?

Denk eens na, wat is het verschil?

Is er een verschil?

Nee toch?

Ja, in alle eerlijkheid, ik hoop ook dat mijn kinderen hetero zijn. Maar dan puur omwille van het feit dat ik ze al die bekrompen reacties van anderen wil besparen. Ik durf echter wel met meer dan 100% zekerheid te zeggen dat als een van onze kinderen ooit aangeeft dat hij of zij holebi is, dat dit voor ons geen enkel, maar dan ook geen enkel probleem is. We gaan het eerste lief van onze kinderen sowieso met argwaan bekijken – ja, zo zijn we wel – ongeacht of het een jongen of een meisje zal zijn. We zullen hopen dat ze gelukkig worden met hun partner naar keuze, wie dat dan ook mag zijn. We zullen achter ze staan, no matter what.

Want weet je, waar het ons om gaat, is dat onze kinderen gelukkig zijn en kunnen opgroeien in een omgeving waar ze zichzelf kunnen zijn.

Zou niet iedere ouder dat voor zijn kind willen?

Hokjesdenken, het zit diep in ons systeem ingeworteld, maar als we allemaal ons best doen, dan kunnen we daar van loskomen. Dan kunnen we openstaan voor dingen die in eerste instantie niet als ‘de norm’ beschouwd worden. En dan maakt het hopelijk voor de komende generaties niet meer uit of zoonlief nu met een man of een vrouw thuiskomt. Dan zijn we misschien teruggekeerd naar de essentie van alles: gelukkig zijn, in wat voor vorm dan ook…

*schreef zij hoopvol*