Eerder deze week las ik een artikel van Maja, over het moederschap, over hoe vrouwen zich zo onzeker voelen over hun ‘moeder zijn’ en over hoe we daardoor soms verzeild raken in de zogenaamde “mommy wars”, het bekritiseren van andere moeders om zo onze eigen onzekerheden en schuldgevoel weg te duwen. Laat ik beginnen met toe te geven dat ik zelf ook wel al eens in een mommy war verzeild raak. Er zijn immers erg veel moeders die het anders aanpakken dan dat ik het doe. Met de ene aanpak heb ik meer voeling dan de andere. Zijn die verschillende opvoedingsmethodes en -overtuigingen daarom beter of slechter? Absoluut niet. Maar het is verleidelijk om toch overal een (al dan niet gefundeerde) mening over te vormen. Sorry daarvoor.

Maar goed. De oplossing om van die mommy wars af te raken. Volgens Maja moeten we eerlijk durven zijn. Durven toegeven dat het niet altijd zoals ‘in de boekjes’ gaat. Dit zónder dat we er een schuldgevoel over hebben. Daar kan ik me helemaal in vinden.

Ik ben er echter van overtuigd dat we nog een stap verder moeten gaan. We moeten als moeders (en vaders) niet alleen eerlijk durven zijn, we moeten ook vaker trots op onszelf zijn en 100% geloven in wat we doen, ook al loopt het niet altijd zoals we voor ogen hadden en beantwoordt het niet helemaal aan wat mensen standaard voor ogen hebben.

Zijn we immers niet allemaal bezig om het beste van onszelf te geven? 

Ik heb 4 kinderen. De drie zwangerschappen verliepen vingers-in-de-neus-vlot, de drie bevallingen ook. Bij twee bevallingen vroeg ik een epidurale verdoving, bij eentje niet. Ik heb me nooit schuldig gevoeld over het vragen van die ruggenprik. Was ik bij Kind 2 niet zo laat naar het ziekenhuis vertrokken, dan had ik er toen ook een gevraagd.

Ik koos bewust voor flesvoeding, al dat gefrul aan mijn borsten, dat is niets voor mij. Ik heb me geen seconde schuldig gevoeld over het geven van flesvoeding en zie er tot op de dag van vandaag ook alleen maar de voordelen van.

Kind 1 was een ellendige slaper. Zelfs na de komst van Kind 2, 3 en 4, bleef hij het kind waarvoor ik ontelbare keren per nacht uit bed moest. Hij kreeg ook nachtvoedingen tot hij ruim 2,5 jaar was. Hij had dat nodig. Nu is hij bijna 5 en heeft al 4 gaatjes in zijn tanden gehad. Volgens de tandarts door de nachtvoedingen. Toch voel ik me niet schuldig. Toen was het waar hij behoefte aan had.

Toen Kind 3 en 4 er nog niet waren, werkte ik meer dan fulltime. We vonden een fijne onthaalmoeder en die nam de zorg over onze kinderen over. Hier bekruipt me af en toe een ongelofelijk schuldgevoel. Achteraf gezien was ik ook voor hen graag thuisgebleven. Aan de andere kant sta ik nog steeds achter mijn keuze van toen. Het is immers door toen verder te werken en zoveel mogelijk te sparen, dat ik nu in de mogelijkheid ben om nog even thuisblijfmama te zijn.

Mijn kinderen eten chips, frietjes en snoepjes. Op een feestje mogen ze cola drinken als ze daar zin in hebben. Ook daar voel ik me niet schuldig over. Ik weet dat ze immers bijna dagelijks een grote portie groenten en fruit binnen krijgen.

Wij hebben geen opgelegd aantal minuten schermtijd per dag. Ze houden van tv-kijjken, net zoals ik. Bovendien is het af en toe echt handig tijdens het eten/dweilen/was opbergen, dat geef ik eerlijk toe. Voel ik me daar schuldig over? Nee. Ik onderneem heel veel dingen met de kinderen, van knutselen tot voorlezen tot uitstapjes,… Er is voldoende evenwicht dus.

En zo kan ik de lijst nog oneindig veel langer maken.

Want weet je, ik ben een moeder. Geen perfecte moeder, maar wel een geweldige moeder! Eentje die met een been stevig op de grond staat en met een ander been balanceert tussen dromen, durven, denken en doen. Eentje die haar kinderen als middelpunt van haar universum beschouwt. Een roze universum. Mét een gouden randje en erg weinig slaap. 🙂

Ik roep alle vrouwen op om zichzelf wat meer geweldig! te vinden. Gooi dat schuldgevoel van je af, volg je gevoel (ja, vooral dat!) en besef dat je het goed doet. Geloof me, je zult veel minder vaak de behoefte hebben om andere moeders aanvallend te bekijken.

Wie voelt zich ook geroepen om een “Ik ben een geweldige moeder!” te schrijven? Laat je link achter in de reacties, ik kijk er nu al naar uit!