10 jaar geleden…16 juli 2005.

Ik liep in de buurt van het Gravensteen in Gent. De Gentse Feesten waren in volle gang en ik wilde gewoon een avond ongecompliceerd ontspannen na een helse periode op het werk. Nu ben ik nooit zo’n vriendinnenmens geweest, dus ik was er gewoon in mijn eentje heen gegaan. Ik voelde me immers goed thuis in Gent.

Amper 10 minuten liep ik rond, me een weg banend in de mensenmassa, toen plots keihard in mijn oor geschreeuwd werd. “AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAARTHHUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUR, WAAAAAAAAAAAAAAAAR BEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEN JEEEEEEEEEEEEEEEEE?!”

Geïrriteerd draaide ik me om en wierp de ‘irritante Hollander’ een vernietigende blik toe. Die vernietigende blik had niet het gewenste effect, want toen ik me net weer omgedraaid had, werd er meteen op mijn schouder getikt.

Zuchtend draaide ik me om en ik keek in een paar fonkelende ogen. “He, ik vind jou wel leuk. Ben je hier alleen?” Ik vertelde dat ik mijn vriendinnen kwijtgeraakt was en op zoek was, net zoals zij hun vriend zochten. Zo dacht ik een soort van uitweg te houden voor mocht ik toch weg willen. De inmiddels niet meer zo irritante Hollander vond het allemaal zonde van de tijd en stelde voor om met hen mee te gaan in plaats van mijn vriendinnen te zoeken. Veel leuker toch?

Zo gezegd zo gedaan.

We belandden op de Groentenmarkt waar een coverband aan het optreden was. Het bier vloeide rijkelijk en een van de jongens probeerde me te versieren. Te vergeefs. Hij was mijn type niet, zowel qua uiterlijk als qua onzin die hij verkocht. Wat wel mijn aandacht trok, was het haantjesgedrag dat de ondertussen wel erg leuke Hollander vertoonde toen zijn vriend een arm rond mijn schouder wou leggen.

Ondertussen vloeide het bier nog steeds rijkelijk en gingen we steeds enthousiaster meezingen met de coverband. Ook zochten we elkaar subtiel en minder subtiel steeds weer op. Ik voelde zelfs al een wee gevoel in mijn maag toen ik hem niet meer zag. Hij bleek gewoon een nieuw blad bier gehaald te hebben, dus niets aan de hand. Maar toch. Hals over kop en van die dingen..

De avond vorderde en we eindigden in hun hotelkamer. De volgende ochtend vertrok ik naar huis. Met een kater én een GSM-nummer op zak.

Toen ik thuiskwam zocht ik meteen op waar Eindhoven nu precies lag. Hoera, onderaan in Nederland. Na veel wikken en wegen stuurde ik een enthousiaste doch niet té enthousiaste sms en kreeg warempel ook nog vrijwel onmiddellijk antwoord. Via mail kreeg ik de foto’s toegestuurd van op de Gentse Feesten. Ook onderstaande foto, genomen zo’n 5 à 10 minuten na die eerste tik op mijn schouder. Een foto die ik koester.

Ik mailde diezelfde dag de foto naar mijn moeder, met als bijschrift: “Ik heb de man van mijn leven gevonden!”

En dat is hij, de man van mijn leven. Mijn Wederhelft. Het begin en einde van alles. Mijn alles. De beste man, vriend en minnaar die ik me kan wensen. Lief, geduldig, kordaat, knap, intelligent. Mijn rationele helft als ik de emoties de overhand laat halen, mijn emotionele helft als ik te hard ben. De allerbeste papa die onze kinderen zich kunnen wensen.

Wat ben ik blij dat ik me omdraaide toen er 10 jaar geleden op mijn schouders getikt werd!

Keppe, ik zie je graag <3