De voorbije jaren hadden we een abonnement op zowel Plopsaland (want mijn ouders wonen daar om de hoek) en de Efteling (want daar wonen wij behoorlijk dicht bij). Luxe dus. De abonnementen werden dit jaar niet verlengd omwille van budgettaire redenen, dus we hadden met z’n allen des te harder naar onze uitstap van afgelopen week uitgekeken.

Nu moet je weten dat onze kinderen niet behoren tot de soort van de “woehoew-het-gaat-hoog-en-snel-dus-we-willen-er-in-kinderen”. Integendeel, die van ons – en dan vooral Kind 1 – verkrampen al bij iets wat sneller gaat dan een gemiddelde loopfiets.

We genoten een hele dag van het ballenbad, de speeltuin en meer soortgelijke dingen met als hoogtepunt de twee shows. Kind 1 overtrof zichzelf en ging voor het eerst van een hele enge glijbaan én hij durfde in de botsauto’s. Hij glom van trots en voelde zich echt de Grote Broer, want hij legde zijn arm beschermend om Kind 2 heen, terwijl hij met de andere hand stuurde. Op het einde van de dag kreeg Kind 2 een aanval van moed en we gingen, gezamenlijk gillend, in de Boomstammetjes. Heerlijk. Het huizenhoge cliché dat als je kinderen genieten, je als ouder ook geniet, klopte ook deze dag weer volledig.

Maar goed. Niet iedere ouder lijkt daar zo over te denken. .

Is het je ooit al opgevallen? Of ben je misschien stiekem zelf zo? Zo’n ouder die, in plaats van onbevangen door het pretpark te lopen, loopt te zeuren en te dreigen?

“Waarom hebben we zoveel geld betaald als je niet met Plop op de foto wilt?” “Als je nu niet mee op de *naam attractie* gaat, dan gaan we naar huis en komen we NOOIT meer terug!” “Je bent toch geen baby meer zeker? Dat is NIET eng!” “Hoezo je bent moe, nee, we hebben ver gereden, dus we blijven tot sluitingstijd!”

Waar zijn we mee bezig? Wanneer zijn we vergeten dat een dagje pretpark gaat om de beleving van het kind? Wanneer zijn we in Plopzilla’s veranderd die meer denken aan wat zo’n dag kost dan aan wat goed is voor onze kinderen?

Het gaat er niet om wie in de hoogste, snelste of meest spectaculaire achtbaan durft. Het gaat er om dat ieder kind op zijn of haar manier geniet van de dag. Voor de een heeft dat te maken met snelheid en adrenaline, voor de ander is dat kijken naar een show of van ver wuiven naar een bekende tv-figuur. Prima toch?

Dus ouders, alsjeblieft, zorg dat een uitstapje leuk blijft. Het is niet omdat je kind groter is dan 1 meter dat hij ook op alle attracties moet waar hij in mag. Wat levert het op als je kind volledig overstuur uit een attractie komt? Is hij dan een grote jongen? Laat me niet lachen.

Dit geldt trouwens niet alleen voor pretparken, maar ook voor speeltuinen, zwembaden en oneindig veel andere situaties. ‘Lees’ je kind, schat in wanneer ze klaar zijn voor iets. Geef ze dat duwtje in de rug wanneer ze het nodig hebben, maar respecteer hun grenzen. Luister naar hen als ze aangeven dat ze iets nog niet durven en maak uit of die angst gegrond is of niet. Kijk of je ze kunt helpen om over die angst heen te raken, maar doe het nooit af als ‘stom’. En op het einde van de rit – há wat een woordspeling – zal je kind daardoor groeien!