Lieve lieve Roeland,

We vierden je verjaardag al lang en breed eind juni. Voor de familie en voor al je klasgenootjes. Voor jouw gevoel ben je dus al een hele tijd 5 jaar. Toch ben je pas vandaag jarig en gezien we uit eten gaan voor Pé zijn verjaardag over twee dagen, vieren we stiekem nog een beetje voor jou mee.

Je bent ons eerste kind. Het kind dat er voor zorgde dat ik een paar minuten na de bevalling al riep dat ik er zo nog drie wou maken. Mijn droombaby.

Mijn hart brak toen ik 10 weken na je geboorte weer aan de slag moest. Ondanks onze fantastische onthaalmoeder, zat ik vaak met rood betraande ogen in de auto omdat ik jou moest achterlaten. Jij was er zelf ook niet goed in, in dat achtergelaten worden. Het grootste deel van je peutertijd lieten we je krijsend achter. Ja, je begon te spelen vanaf het ogenblik dat wij uit je gezichtsveld verdwenen, maar wennen deed het nooit. Ik kan je zelfs zeggen dat ik daar nu nog soms van wakker lig. Wakker lig van het feit dat ik voor jou en Virginie niet stopte met werken en jullie 5 dagen per week ergens achterliet. Het ging perfect, het lukte, maar het voelde niet 100% oké.

Ik kan je als geen ander lezen, snap het snelst wat er in jouw overuren draaiend hoofdje gebeurt, gewoon, omdat ik ook op die manier denk. Jongen, ik heb uren en uren bij jou in bed gelegen of jij bij ons. Jij trillend en gespannen als een riet, ik jou aan het troosten. Het waren helse nachten, jaren aan een stuk. Maar ook heel intense nachten. Het leek alsof we ’s nachts de tijd inhaalden die we overdag niet hadden.

Weet je Roeland, je lijkt zo verdomd hard op mij. Zo erg, dat het soms irritant is. Of confronterend. Maar ook zo herkenbaar en vertrouwd. Het zorgt er voor dat we twee handen op een buik zijn, maar het zorgt ook voor de hevigste botsingen. Ik heb dikwijls vele malen meer geduld met jou dan met je broer en zussen, maar tegelijk merk ik ook dat jij me veel sneller op de kast krijgt dan de andere 3.

Je bent onze oudste zoon, onze eigen Piraat. Je bent de meest fantastische grote broer voor de andere drie; zorgzaam, een beetje bazig maar bovenal erg lief. Je bent zo gereserveerd en laat je echte emoties maar af en toe blijken. Maar ze zijn er wel. Dat zie ik, als ik je bewonder terwijl je op de trampoline springt. Of wanneer je oogjes beginnen blinken als je een “grotemensending” mag doen zoals een kaarsje aansteken. Of eerder deze week, toen je zomaar in een keer wegfietste. Jij oefent niet, jij wacht tot je iets kan en doet het dan meteen goed. Perfectionist met af en toe een portie faalangst. Ook dat is weer herkenbaar.

Je bent mijn ‘kind met handleiding’.  Alles in jouw wereld kan maar beter verlopen zoals jij het bedacht had, anders gaat het moeilijk. Ook hier pleit ik schuldig, ik ben net zo.

Ik zie je opgroeien tot een hele kerel al. Een jongetje dat graag gezien wordt op school en thuis. Misschien zul je nooit de meest uitbundige jongen worden, maar dat hoeft ook niet. Je bent perfect zoals je bent.

Lieve Roeland, ik ben zo trots op je. Trots op wie je bent en hoe je doet. Ik heb het geluk al 5 jaar je mama te mogen zijn en ik sta te popelen om te zien wat de toekomst nog allemaal voor jou in petto heeft!

Dikke kus vriendje,

Je mama