Ik ben niet zo sociaal. Het is te zeggen, ik ben heel sociaal en open, maar niet altijd en al helemaal niet ‘op commando’. Ik hou er niet van om contacten te onderhouden omdat het moet. Iets met prioriteiten en nonchalance en flauwe excuses.

In de loop der jaren verwaterden heel wat vriendschappen. Uiteindelijk bleven er nog een paar topmadammen over. Een paar die ik erg koester. Die ik niet vaak zie, maar die er wel altijd zullen zijn. Ik ook voor hen trouwens. Ik ga er maar van uit dat ze dat weten. Ja, jullie daar in Rumst en Steenokkerzeel!

Sinds we kinderen hebben, merk ik dat het hebben van een prettig contact met iemand, heel nauw vast hangt met hoe de omgang met hun eigen kroost is of wat de ideeën over opvoeding zijn. We hebben nu eenmaal niet allemaal dezelfde benaderingen en opvattingen. Niet dat dat erg is trouwens. Alleen niet altijd zo handig. (“Mag jouw kind van tafel als hij klaar is met eten?” “Euhm, ja, ik ben al lang blij dat hij tijdens het eten min of meer bleef zitten!” *ongemakkelijke stilte*). Hoewel ik me steeds minder aantrek van wat iemand anders over ons denkt (herinnert u zich goed voornemen nummer 3 nog? ) is het vaak toch even afwachten om te zien hoe iemand reageert als je er met 4 kinderen komt aanwaaien. Want ergens blijft er toch een stemmetje roepen dat het graag wilt dat mijn kroost als lief en leuk aanzien wordt. Want dat zijn ze ook echt, echt waar!

Weet je, dan is het fijn om een middag door te brengen met een gelijkgestemde ziel. Met een vrouw die haar kinderen benadert zoals ik het doe. Die zielsgelukkig met ze is, maar ook durft toegeven dat het bij momenten zwaar is. Een vrouw die na de boswandeling gewoon de tuinslang bovenhaalt om de modder van de voeten af te spuiten in plaats van te zeggen dat ze niet in de modder mochten spelen. Ongecompliceerd. Puur, maar absoluut niet geitenwollensokkerig.

Bijpraten, zaken tegen elkaar aanhouden, twijfels en onzekerheden uitspreken en relativeren, terugblikken op de babyjaren, vooruitblikken naar wat nog allemaal gaat komen. Aandacht geven aan de kinderen. Zien hoe ze elkaar helpen in het bos. Genieten van eens 5 minuten neerzitten zonder meer.

Na zo’n middag kom ik opgeladen thuis en ben ik blij dat ik nog zo’n topmadam ontmoet heb. Zo eentje om te koesteren!