Er moet me iets van het hart. Echt. Zonder iemand tegen de schenen te willen schoppen en tegelijk misschien toch weer wel. Er valt me de laatste tijd namelijk iets op.
Het lijkt tegenwoordig not done te zijn om toe te geven dat je je zwangerschap, je bevalling en het eerste levensjaar van je kind vanop een roze wolk beleefd hebt. Integendeel, het is de dag van vandaag hip om toe te geven dat je het vaak niet zag zitten, dat je tot ’s middags – of de hele dag – in je pyjama rondliep en meer huilde dan iets anders.
Ok. Ik twijfel er niet aan dat het bij veel mama’s niet allemaal van een leien dakje verlopen is. Ik weet ook – been there, done that – dat slaaptekort ellendig is en niet altijd de beste kant in een mens naar boven haalt. Ik pretendeer ook niet dat ik weet hoe het is om een hele zwangerschap kotsmisselijk boven de toiletpot door te brengen, of hoe het is om een huilbaby in huis te hebben. Wat dat betreft hebben we geluk gehad, dat weet ik en daar ben ik immens dankbaar voor.
Maar dan nog.
Ik vind het jammer dat toekomstige mama’s overspoeld worden met van die zogenaamde horrorverhalen. Je kent ze wel, de verhalen over 48-uur durende bevallingen, uitscheuren, knipjes en hechtingen, relatieproblemen, geen of in ieder geval slechte sex na het krijgen van een kind, kinderen die om de haverklap ziek zijn, intolerant zijn aan koemelk, lactose en weet ik veel wat nog meer, baby’s die van de kinderarts naar de osteopaat naar de homeopaat en terug naar de vroedvrouw gaan. Kortom, genoeg redenen om je benen stijf bij elkaar te knijpen en die bevalling zo lang mogelijk uit te willen stellen.
Die roze wolk lijkt eerder een grijze donderwolk.
En toch, het kan echt, die roze wolk. Ik heb er namelijk drie keer op gezeten. Geen een keer kukelden we er van af. Zelfs niet na jaren nooit langer dan een paar uur onafgebroken slaap.
Natuurlijk. Ik heb ook wel jankend op de bank gezeten. Of halverwege de overloop, beseffend dat je om 20u naar bed zou gaan en om 3 u ’s nachts nog steeds niet tot aan de kamerdeur geraakt bent omdat er steeds wel één van de vier getroost moest worden. Meer dan eens heb ik duchtig gevloekt. Het roze gevoel bleef echter overheersen.
Een roze wolk…met een gouden randje…
Ik vind het fantastisch dat mensen steun vinden bij elkaar. Samenhorigheid, gedeelde smart is halve smart, nietwaar? Ik hoop alleen dat er ook weer meer positieve verhalen de wereld in gestuurd worden, want ook daar kunnen anderen veel steun uit putten. Misschien kunnen we dan ook eens proberen om niet afgunstig te reageren, of te fluisteren dat alles in scène gezet is. Gewoon blij zijn voor die ander en beseffen dat je zelf ook heel veel roze-wolk-momenten hebt of zult hebben, daar haal je veel meer energie uit.
Als slaap te kort het enige is. 🙂 Vier fantastische en vooral ook gezonde kinderen met daarbij een fantastische vrouw, daar kan geen slaap te kort tegenop.
Mijn zwangerschappen waren twee keer bijna perfect, echt waar. Geen misselijkheid, niet te veel kilo’s bij, geen speciale lasten of klachten… Gewoon op het laatste het een beetje beu zijn maar dat was het dan ook. Jammer genoeg kreeg ik wel twee reflux baby’s met de nodige huilbuien en het radeloos zoeken naar oplossingen erbij… Geen roze wolk dus en daar ben ik ook voor uitgekomen omdat dat voor mij een kleine troost was. Ik denk gewoon dat ik geen baby mama ben. Bij mijn dochter genoot ik echt van het moederschap toen ze een maand of 15 werd en bij mijn zoon was dat bijna exact zo al was het misschien net iets vroeger bij hem. Nu vind ik het zalig (meestal toch). Maar een baby… Nee, ik ben toch blij dat ik dat achter de rug heb.
Ik kan je hier zeker in volgen. Het is goed dat er nu de openheid is om ervoor uit te kunnen komen dat het allemaal niet zo rozig gaat, maar aan de andere kant moeten we de toekomstige & jonge ouders toch ook niet te veel angst aanjagen. Ik zal blijven schrijven ‘dat ze ervan moeten genieten’ als ik babykaartjes stuur. Ook als ik zelf niet altijd de bomen/wolk door het bos zag 🙂
Ooohja! Hier zijn mijn zwangerschappen zeker met een gouden randje. Voor mij dan ook wel extra makkelijk met zo goed als geen kwaaltjes … en eigenlijk het eerste jaar kan ik ook niet klagen? Ok ja, die baby’s slapen niet door en hangen bijna continu aan de borst. Maar I LOVE IT. En ja ook ik ga er af en toe eens over zagen of eens deftig van janken … maar hey das ook normaal!
Soms is het inderdaad moeilijk! Maar aan elke moeilijke fase komt een einde. En wanneer de moeilijke fase voorbij is, kijk ik er ook met een heel positief (roze wolk-gevoel) op terug!
Zalige post! Ik denk er ook zo over. Mijn zwangerschap was ook niet bepaald een lachertje (misselijk tot 20 weken, bekkeninstabiliteit vanaf 9 weken) maar ik vond het zaaaaalig om zwanger te zijn. Zelfs toen ik 10 dagen overtijd ging, was ik het nog niet beu. Het leek wel of ik de enige was die zo veel geduld had, want familie en vrienden waren al van een maand op voorhand aan ’t polsen of de baby er nog niet was… De bevalling was ook een horrorverhaal en de 2 weken erna kon ik amper genieten van mijn kind omdat ik zelf nog zo veel pijn had en dacht dat dat nooit over zou gaan. Maar toch. De mooiste periode van mijn moederschap vind ik nog altijd de eerste zeven maanden waarin Elliot en ik ongestoord met z’n tweetjes thuis waren en volledig op elkaar afgestemd waren. Ja, ik was soms content als Klaas thuiskwam zodat hij eens kon overnemen. En ja, ik heb soms ook eens gevloekt. Maar voor mij persoonlijk kan niets ter wereld op tegen 24/7 snoezelen met mijn eigen mini. <3
De eerste dagen na de bevalling was niet zo leuk, omdat het met mijn zoontje niet zo lekker ging. Maar daarna, vooral vanaf 3 maanden toen ik stopte met borstvoeding, vond ik het geweldig. Ik geniet elke dag zoveel van hem!!! Dus met een beetje vertraging heb ik ook een blauwe wolk 😉
Ik denk dat het een normale tegenreactie is na jaren van niet mogen tonen dat het moeilijk kan zijn… niet klagen, niet toegeven dat je je zorgen maakte of het niet zag zitten… Een balans zou natuurlijk veel beter zijn. Want ik geef je zeker gelijk dat ook de mooie verhalen een plaats verdienen en niet met ongeloof of twijfel bekeken moeten worden.
Want het is gewoon voor iedereen anders … zowel een zwangerschap als het moederschap wordt door iedereen anders beleefd.. voor sommigen is het de hemel op aarde, voor anderen de hel, en alles daar tussenin is mogelijk. En hoe het voor jou is, dat kan niemand voorspellen. En voor al die verhalen, al die ervaringen moet er plaats zijn…
Ik ben dus 1 van die mensen die schrijft over haar niet zo roze wolk. Er werd bij mij zo ingepeperd dat ik gelukkig moest zijn dat ik überhaupt zwanger was, daarna gelukkig dat mn dochtertje tenminste gezond was en toen mn dochtertje op t randje van de dood lag moest ik gelukkig zijn dat ik haar tenminste nog gekend had.. Uh.. hallo, wat is er mis met jezelf kut voelen en daarvoor uit te komen?
Ik weet dat ik 1 vd eerste ben geweest die erover schreef en nu zie ik het inderdaad ook steeds meer voorbij komen. Het is goed vind ik zelf, dat mensen het nu durven te bespreken ipv het binnenhouden en dat de bom later barst.
Maaaaaaarrr inderdaad natuurlijk mag en moet er ook over die roze wolk gesproken worden. Ik hoop dat ik bij een eventuele zwangerschap dat ook kan doen.. En ook nu schrijf ik over hoe geweldig mijn leven is, ondanks mijn postnatale depressie en slaapapneu 🙂
ik deel je mening Annelore. Bij mij was/is het twee keer echt zalig. En inderdaad, het is vaak een vat vol waarschuwingen als je zwanger bent, het is niet mis dat mensen dat eens doen maar ik heb er nooit echt naar geluisterd en gewoon mijn ding gedaan. Als ik nu zwangere vrouwen zie zeg ik altijd “het is superleuk hoor zo’n baby” en ik lieg daar helemaal niet bij!
De vroedvrouw vertelde mij dat ik sowieso een roze wolk krijg omdat ik mij voorbereid voor oorlogstaferelen. Dat is echt zo. Mijn omgeving kent zelfs de symptomen van een postnatale depressie en zwangerschapspsychose, want je weet maar nooit. Een verwittigd man, … kendet? Estafetteteam voor monsterarbeid van dagen? Check. Diepvriezers vol eten want de eerste maanden zijn overleven? Check! En ga zo maar door.
De enige die mij nu nog gaat overtuigen van het tegendeel is ons Frankie ? straks fotoshoot ?
Ik was ook zo extreem voorbereid. Zou dat de ultieme truc zijn? Misschien wel. Hier heeft het in ieder geval geholpen.
Geniet van je fotoshoot straks, wuif maar eens naar de kleine diva 🙂
De waarheid zal bij mij in het midden liggen denk ik, iets meer naar de roze kant wel :).Bepaalde aspecten van mijn zwangerschap waren niet leuk (overgeven en bekkeninstabiliteit), andere waren zalig (mooie buik, en die schopjes!). Net zoals de babytijd: veel gelukzalige, rustige momenten, maar ook wel twijfel: doe ik het goed? Maak ik de juiste keuzes? Pas nadat de keuze gemaakt is, kan ik zien of ik het goed gedaan heb. Maar de conclusie is: Ik heb een superdochter, met heel veel energie en talenten!