Wij zijn nogal van het “samen uit – samen thuis” principe. Als we iets ondernemen, dan is dat als gezin. Doordat onze kinderen in leeftijd zo dicht bij elkaar liggen – 2,5 jaar tussen Kind 1 en 4 – is dat nog niet eens zo’n uitdaging. Hun interesses lopen gelijk en we kunnen ze alle vier voor dezelfde activiteit enthousiast krijgen.
Het nadeel hiervan is dat de kinderen heel weinig exclusieve aandacht krijgen. Alle aandacht wordt over de vier verdeeld en in realiteit komt het er op neer dat Kind 3 en 4 met de meeste aandacht gaan lopen.
Nu zijn Kind 1 en 2 op een leeftijd gekomen dat ze uitnodigingen krijgen voor playdates en verjaardagsfeestjes. Zónder de rest van ons gezin erbij dus. Het was even wennen, zowel voor ons als voor hen, maar ondertussen kijken ze er naar uit.
Zo ook afgelopen weekend. Kind 1 werd door een vriend uitgenodigd om mee te gaan naar de Lilse Bergen. Met zijn schop en graafmachine in de hand vertrok hij, enigszins verlegen maar vol goede zin. De rest van de kroost liep er wat verloren bij en toen deden we voor de allereerste keer iets wat andere gezinnen ongetwijfeld veel vaker doen; we splitsten op.
De Wederhelft nam Kind 3 en 4 mee voor een fietstocht, want daar genieten ze zo erg van. Ik ging met Kind 2 boodschappen doen, want daar wordt zij dan weer zo vrolijk van. Ondertussen hielden we mekaar op de hoogte door af en toe een fotootje door te sturen. Ook de mama van het vriendje van Kind 1 stuurde zalige zand-foto’s van de jongens door. De heerlijke nazomermiddag vloog voorbij.
Rond kwart over vier kwamen we allemaal weer thuis. En echt, hoe klef het ook klinkt, het voelde goed om weer allemaal samen te zijn. De kinderen vlogen elkaar in de armen als waren ze een week van elkaar gescheiden geweest. Ik? Ja ik was ook blij dat ze allemaal weer onder mijn vleugels waren, moederkloek die ik ben.
Loslaten… er is nog werk aan bij mij 🙂
Hoe vullen jullie de weekends en vrije dagen in? Ondernemen jullie samen als gezin iets, of gaat een van beide ouders met een kind op pad en ontfermt de andere ouder zich over de rest?
Ik moet zeggen dat wij het niet zo ervaren. Toen onze tweeling nog kleiner was (nu bijna 2,5) deden wij geregeld iets alleen met onze oudste. Zij was toen 2,5 à 3, en had er wel boodschap aan om iets te doen zonder babies die honger, moe of verveeld waren 🙂 Ook nu splitsen wij soms op, maar dan zonder daar veel over na te denken, gewoon hoe het praktisch uitkomt. Wel stellen we vast dat onze oudste niet meer wil uit logeren zonder haar broer en zus, waardoor eventuele gegadigden ineens met 3 kindjes opgezadeld zouden zitten. Het maakt dat we niet meer zo dikwijls weggaan. Al sta ik er wel op om minstens één keer per jaar een weekendje weg te gaan enkel met mijn man. Het komt onze relatie ten goede, en de kindjes vinden het ook plezant om ergens anders in de watten gelegd te worden… Ik heb het niet zo moeilijk met dat soort loslaten… Maar elk zijn manier natuurlijk 🙂
Vier op 2,5jaar? Schitterend maar inderdaad een hele uitdaging.
Vrije dagen zijn nogal schaars bij ons, maar mama neemt de kleinste twee al wel eens mee voor een uitje met de fiets, een tochtje door de polders, een bezoekje aan de speeltuin, … terwijl papa nog hard moet werken. Maar het weerzien, verloopt even klef bij ons (zelf na een dagje school/crèche/werk)