De afgelopen weken werd er voor de Boost your Positivity-campagne duchtig geschreven over ontbijten en ochtendrituelen. Het thema voor de komende twee weken is “werk”. Een breed thema. Een heet hangijzer, soms. Het eeuwige gevecht om die work-life balance te vinden.
In een ver (lees: kinderloos) verleden, was ik heel hard gericht op mijn carrière. Ik wilde verantwoordelijkheid, een uitdagende job, een riant salaris en een klinkende titel op mijn visitekaartje. Ja echt, zo oppervlakkig kan ik zijn.
Na de geboorte van Kind 1 en 2 hield ik dat ideaalbeeld nog even vol, het zij met iets minder enthousiasme. Toch bleven alle ballen in de lucht en had ik het gevoel dat 2 kinderen grootbrengen en ruim fulltime werken een haalbare kaart was.
De derde zwangerschap, van Kind 3 en 4 tegelijk, gooide alles waar ik voor stond overhoop. Ineens kon het me echt geen hol meer schelen wat voor budgetten er gehaald en salesplannen er gesmeed moesten worden. Toen bleek dat minder uren gaan werken geen optie was bij mijn werkgever, nam ik ontslag. Een beslissing die moeilijk was, vooral in mijn eigen hoofd dan, want iedereen in mijn omgeving stond achter die keuze. Hoewel ik er enorm naar verlangde om thuisblijfmama te worden, had ik er toch moeite mee om het luidop uit te spreken.
Maar goed. In april 2013 werd ik thuisblijfmama. Met hart en ziel. Echt. De eerste maanden was het zorgen. Zorgen voor twee kleintjes, zorgen voor Kind 1 die voor het eerst naar school ging en zorgen dat Kind 2, die er wat tussenin hing, ook voldoende aan haar trekken kwam. Naarmate de kinderen ouder werden, werd het steeds leuker. Het zorgen werd anders en maakte plaats voor begeleiden, dingen bijbrengen, samen groeien. Ik kan eerlijk zeggen dat ik nog nooit zo hard gewerkt heb als nu als thuisblijfmama. Maar – oh cliché – je krijgt er zo veel voor terug. Het is onbetaalbaar om elke dag je kinderen naar school te kunnen brengen en er opnieuw te staan als de bel gaat om half vier. Het is fantastisch om in de zomer 9 weken vakantie te nemen met hen. Het is af en toe ook keihard vloeken en jezelf kwijtraken trouwens.
Het geeft ook rust bij de Wederhelft. Hij weet dat het thuisfront in goede handen is. Zo kan hij zich focussen op zijn werk. Dat geeft mij dan weer rust, hij is tenslotte de kostwinnaar in huis.
Hoe we dat dan financieel doen? Opletten, rekenen en tellen. Bij iedere uitgave nadenken of het echt wel nodig is. Zotte kosten schrappen (geen frietjes van de frituur meer, maar zelf bakken. Vaak zijn het de kleine dingen die het ‘m doen).
Ons streefdoel was dat ik thuis zou kunnen blijven tot de tweeling naar school zou gaan. Dat is gelukt.
Nu is het moment daar dat de twee jongsten effectief al ruim anderhalve maand naar school gaan en dat het geld wel opper dan op begint te raken. De keuze was voor mij snel gemaakt. Ik hoef geen klinkende carrière meer, maar een job in functie van de kinderen. Een job zoveel mogelijk tijdens de schooluren en met de mogelijkheid om vrij te nemen op studiedagen en tijdens de vakanties.
Veeleisend? Ja, ik weet het.
Momenteel werk ik als uitzendkracht. Korte, tijdelijke opdrachten op oproepbasis. Zo ging ik al inventarissen opmaken bij de Gamma. Ontiegelijk vroeg beginnen maar wel op tijd klaar om aan de schoolpoort te staan.
Nu ben ik bezig met een vervangingscontract in een school. Een job als schoonmaakster. Poetsen van kamers, opruimen van de refter,… “Wat als schoonmaakster? Met jouw diploma?” Ja. En weet je wat, ik vind het nog leuk ook. Het werk wat ik doe, wordt gewaardeerd. De collega’s zijn leuk. De uren zijn ideaal te combineren met de kinderen. Bovendien geeft het ons financieel de ademruimte die we nodig hebben.
Een thuisblijfmama met een tijdelijk 20u-contract. Momenteel hebben wij binnen het gezin onze work-life balance gevonden!
Wauw, en nu nog meer respect.
Knap van je, echt!
Zolang het iets is wat je graag doet denk ik dat de ‘job titel’ niet uitmaakt. Ik heb erg veel respect voor diegene die poetsen op een school. Ik ben elke dag bijna een half uur aan het borstelen omdat de poetsvrouw anders nog meer werk heeft. Chapeau dus!
Fijn dat je geniet van je gezin en je job!
Ik zeg het nog eens: topmadam, jij! Heel erg blij dat ik jou mag kennen!
Ik probeer de poetsvrouw op het werk heel goed te soigneren, een taske koffie, een klapke, een geboortekaartje bij de geboorte, en het loont. Ze zegt dat ze graag komt bij ons, dat ze zich goed voelt in haar job.
Oh ik zou genoeg te doen weten! Kan soms niet wachten om gewoon 6 uur per dag over te hebben.
Bedankt voor je eerlijke post! Ik vind het fijn om te lezen dat het helemaal niet erg is om niet te werken, misschien juist wel heel fijn. En dat het zeker ook zinnig is. Over enkele weken ben ik werkloos en ik zit er erg mee in mijn maag. Je post helpt mij om het ook wellicht juist positief te bekijken.
Het is absoluut niet erg om thuis te zitten, maar ik kan me voorstellen dat het, als het een ‘gedwongen’keuze is, niet altijd zo aanvoelt. Voor mezelf weet ik in ieder geval dat ik enorm veel heb kunnen doen voor en met onze kinderen. Dingen die ik niet had gekunnen was ik fulltime blijven werken. En dat maakt mij gelukkig.
Veel succes met het thuis zijn, met de zoektocht naar werk en alles wat er bij komt kijken. Veel liefs, Annelore x
Life is playmobil: ieder poppetje kan/moet plooien…
maar gelukkig hebben we nog de luxe om te plooien in een richting die aangenaam is 😉
Zo blij voor u!
Tnx voor je post!
Chapeau voor de baantjes die je nu doet, het zijn misschien niet de meest uitdagende taken ever, maar het lijkt me dat jouw belangrijkste wensen wel voldaan zijn: tijd voor de ukkepukken én wa&t extra geld. En idd, collega’s maken het verschil. Een uitdagende droomjob in een rotteam is ook maar een rotjob waarvoor je niet uit je bed wil.
Beware: dit gaat misschien weer een hele polemiek starten over carrièrevrouwen vs thuisblijfmama’s en 30u weken en al 🙂
Inderdaad, mijn belangrijkste eisen zijn ingewilligd, dus meer moet dat niet zijn 🙂
En thuisblijfmama’s vs carrièremama’s, net als bij bv vs. fv: leven en laten leven. Ik heb ongelofelijk respect voor de mama die voor haar carrière gaat en ook nog haar gezin draaiende houdt. Het is alleen niets (meer) voor mij. Bovendien spelen er nog zoveel andere factoren mee (ouders in de buurt, aan- of afwezigheid van de partner, flexibele uren,…) Geen twee situaties zijn gelijk denk ik.
Wat telt is dat jullie content en gelukkig zijn. Jammer dat werkgevers iemand zoals jij niet willen inzetten. Niet inzien (ook al is dat 20u) wat een verrijking je kan zijn voor hun bedrijf.
Helemaal met je eens, al kan ik de werkgevers ook snappen. Ik ben momenteel nu eenmaal niet de meest optimale werknemer. De kinderen zullen altijd voor alles gaan, ongeacht een deadline of belangrijke meeting. Ik solliciteer daarom nu ook bewust niet op functies die zo’n type engagement verwachten want dat kan en wil ik nu niet geven. Mijn tijd komt ooit nog wel 😉