Maandagavond 16u, de schoolbel gaat. 25 minuten later dan de rest van de week. 25 (te) lange minuten die ervoor zorgen dat onze kinderen – of toch minimaal steeds 1 of 2 ervan – veranderen in oververmoeide monstertjes.
Ik probeer te vergeefs de kinderen in de bakfiets te zetten. Wanneer 3 van de 4 flink meewerken, neem ik de laatste in een houdgreep en plooi die ook in de bakfiets. Onder luid gekrijs rijden we weg.
Op maandagavond is het gevecht om jassen en schoenen uit te trekken, slofjes aan te doen en boekentassen leeg te maken iets hardnekkiger dan anders. De avond bij uitstek om alles wat door de vingers te zien en het meeste zelf op te ruimen.
Kind 3 slaat tilt. De verpakking van zijn koekje langs de verkeerde kant beginnen openscheuren, is op maandagavond een groot levensdrama. Woedeaanvallen en huilbuien wisselen elkaar af. Ze nemen niet af, integendeel. Hij raakt helemaal over zijn toeren.
Ik neem een spartelend kind mee naar de zetel. Samen kruipen we onder een dekentje. Dat klinkt gezelliger dan het is, in realiteit krijst hij de boel bij elkaar en vliegen de tranen en het snot in het rond. Ondertussen rent Kind 2 naar boven om zijn tutje te halen. Kind 1 maakt een flesje klaar en warmt die op. Kind 4 wijkt niet van zijn zijde en blijft over zijn rugje wrijven. Allemaal doen ze dit uit eigen beweging. Broeder- en zusterliefde, het mooiste wat er is.
Uiteindelijk kalmeert Kind 3 en keert de rust in huis terug. Hoop en al duurde heel deze scène amper een half uur. Een half uur dat meer energie kost dan de rest van de dag.
Deze situatie, beste lezers, is de reden waarom ik er voor kies om een “job onder mijn niveau” te gaan doen, enkel en alleen omdat de werktijden zo gunstig zijn. Ik wil er zijn voor de kinderen als ze me nodig hebben. Ik wil ze niet oververmoeid in een naschoolse opvang droppen om ze daarna nog onhandelbaarder terug te krijgen en alleen in bed te kunnen stoppen. Dat voelt niet goed. Niet voor mij, niet voor de Wederhelft en het allerbelangrijkste, niet voor de kinderen.
Ik hoef dus geen meewarige blikken of reacties vol onbegrip die zeggen dat het zonde is en dat ik daar later spijt van zal krijgen. Het is een bewuste keuze waar ik meer dan 100% achter sta. Het is een keuze die binnen ons gezin de beste is en die we samen gemaakt hebben.
Trouwens, ik had heel veel positieve reacties ook hoor, bedankt daarvoor, jullie zijn hartverwarmend!
Leven en laten leven, echt waar. Het is al moeilijk genoeg om de dag van vandaag alle ballen in de lucht te kunnen houden!
Respect voor jou en je keuze!
Iedereen maakt zijn eigen keuzes. Je hoeft je daar volgens mij helemaal niet voor te verantwoorden. Jammer dat sommige mensen daar raar op reageren, maar zolang jij gelukkig bent met de keuzes die je maakt ben je helemaal goed bezig denk ik! 🙂
Je hoeft je helemaal niet te verdedigen voor je keuze, je doet wat voor jou en je gezin het beste is en dat is super knap!
Kan jij er voor kiezen om elke dag enkele uren minder te werken? Of zit je in het standaardsysteem waarbij je de ene dag de volle 8 uur klopt en de volgende thuis bent?
Ik werk maandag, dinsdag,donderdag en vrijdag van 10 tot 15u en in de vakanties is er de mogelijkheid om thuis te blijven. Luxe-positie op dat vlak dus. Het is trouwens ‘maar’een vervangingscontract voor een langdurige zieke, maar dat kan dus nog een paar maanden doorlopen. Daarna zien we wel weer.
Bijna herfstvakantie!
Ik heb alleen maar bewondering voor jou en je keuze! 🙂
Zo veel respect voor jouw keuze. Bij mij dringt er zich ook een keuze op en waar ik eerst dacht om weer voor mijn carrière te gaan eens de kinderen naar school gingen voelt dat nu helemaal anders. Ik denk niet dat ik spijt ga krijgen van te veel tijd voor mijn kinderen maken…
Ik had ooit een baas die zei: “ik ga nu een dag minder werken om een band te krijgen met mijn dochter” Dochterlief was toen 15. Na een paar maanden was mijn toenmalige baas in tranen omdat diezelfde dochterlief niet (meer) zat te wachten op een extra dag met mama, ze wou liever met de vriendinnen de hort op op woensdag. Dat verhaal heeft me toen erg geraakt, vandaar ook voor een groot deel mijn keuze nu. Succes met jouw keuzes, het is niet altijd makkelijk he…
Ik begrijp je! Fijn dat je er voor je kinderen kan en mag zijn 🙂 hier wordt er de laatste tijd ook weer meer gedragen, geknuffeld en in de zetel gehangen. Tijd voor vakantie!
Ik ben zelf ondertussen al bijna 15 (!) jaar thuisblijfmama, en het lijken maar 5 jaren. Zo snel gaat de tijd, tijd die ik niet wou missen. Ik heb twee universitaire diploma’s, dus hier ook vaak onbegrip. Onbegrip dat ik die keuze geheel vrijwillig maakte. Een keuze die in mijn hoofd al gemaakt was lang voordat er kinderen waren. En eerlijk gezegd een voor mij gewoon evidente keuze. Voor mij persoonlijk dan. Onze vier kinderen zitten tussen de leeftijden 7 jaar en 14 jaar, en elke dag opnieuw ben ik blij dat ik er altijd ben voor hen, no matter what. Na school onder een dekentje kruipen met de jongste gebeurt hier trouwens ook vaak, die heeft het meeste nood aan warme mama-knuffels na een drukke schooldag. Dat is gewoon puur genieten! Dus, chapeau voor jouw keuzes, ieder doet waar hij/zij zich goed bij voelt en zou zich daar nooit of te nimmer voor moeten verantwoorden.
fijn te horen dat het thuisblijfmamaschap na 15 jaar nog steeds goed bevalt. Op het moment dat we er financieel uitkomen dan word ik ook weer fulltime thuisblijfmama, maar voorlopig is dat wat ik nu doe de meest ideale oplossing (qua uren, financieel etc)
Bedankt voor je reactie!
Ik ben nog altijd onder de indruk van hoe school inhakt op zo’n kleintjes. Arme schaapjes.
Ja he? Ik had de impact onderschat…