Situatieschets. Kind 1 vraagt maandag om een bepaald spelletje weer boven te halen. Wij wisselen namelijk af en toe het speelgoed af en waar niet mee gespeeld wordt, verdwijnt tijdelijk in de kelder. We spreken af dat het woensdagmiddag uit de kelder mag omdat er dan tijd is om langer te spelen.
Maandag gaat voorbij, dinsdag ook en op woensdag krijg ik geheel onverwacht een dagje me-time in mijn schoot geworpen. Me-time, zonder kinderen, zonder verplichtingen. Een dagje helemaal voor mezelf. Het was zonder overdrijven al maanden geleden. Nadat ik de kinderen naar school gebracht heb, rij ik weg. Uiteraard zonder het gevraagde speelgoed uit de kelder te halen.
Op woensdagavond kom ik terug thuis. Volledig opgeladen, bruisend van de nieuwe ideeën. Ik lees een verhaaltje voor en de kinderen gaan naar bed. Geen vuiltje aan de lucht, ze hadden immers, zoals verwacht, een gezellige middag met de Wederhelft gehad.
Deze morgen, 5u30. Kind 1 staat aan ons bed. “Mama, waar is dat spelletje nou?” Ik mompel dat ik het helemaal vergeten ben en probeer nog een paar minuten onder het warme donsdeken te stelen.
En dan, als een koude douche, riep Kind 1 uit: “Jij doet nooit iets voor mij! Jij hebt nooit tijd voor mij!”
Awtsch.
Met tranen in de ogen van woede en gepaktheid ben ik uit bed gestommeld en aan het ochtendritueel begonnen. De uitspraak bleef de hele dag door mijn hoofd spoken.
En ja, ik weet dat het een uitspraak is van een 5-jarige. Een 5-jarige die heel erg houdt aan afspraken en regeltjes en er niet tegen kan als die niet nagekomen worden. Een 5-jarige die de zin voor drama van papa en mama geërfd heeft. Een uitspraak waarvan diezelfde 5-jarige absoluut geen benul had dat die zo hard zou binnenkomen bij mij. Een uitspraak waarvan hij deze avond amper nog wist dat hij ze gedaan had.
En ja, ik weet dat ze als puber over een aantal jaar nog van die zo’n uitspraken gaan doen, dus ik kan er maar beter mee om leren gaan.
Relativeren…het is een schone deugd. Alleen is er bij mij nog veel werk aan…
Maken jullie kinderen ook soms opmerkingen die je met je mond vol tanden laten staan? Heb je jezelf er ook ooit al eens op betrapt dat je (te) zwaar tilt aan een uitspraak van hen? Of ben je er beter tegen gewapend? Hoe gaan jullie er mee om?
Ouch. Ik snap dat dat even pijn doet. Relativeren is een kunst, eentje die ik zelf ook nog niet helemaal onder de knie heb.
Misschien zegt hij het ook wel omdat hij weet dat zoiets bij jou een gevoelige snaar raakt. Volledig onterecht he overigens, je bent als mama erg betrokken/bekommerd bij je kinderen. Ik heb dat bij mij thuis nog nooit gehoord, hoewel het al meer dan eens van toepassing zou kunnen zijn. Het zou in elk geval door mijn hart snijden om het te horen…
Hier vraagt mijn oudste er dan zelf bij de papa achter als hij het niet heeft. Die vergeet bijna niets. Langs de andere kant die speelt hier zeer graag met de lego samen met de papa of op de wii. Overdag heb ik het vele liever als ze zichzelf bezig houden maar ’s avonds na het eten is het mama en/of papa tijd. Soms ervoor ook maar dat hangt volledig af van wat we zelf nog allemaal moeten doen in het huis. Vaak wordt dat opgeschoven naar wanneer de kinderen slapen en spelen we met hun. En een poosje me-time is ook altijd leuk meegenomen 😉
Nummer 1 heeft beloofd om morgen vroeg 2 keer zo lief tegen mama te doen dan normaal op een goede ochtend. Daar is hij zich wel van bewust na een goed gesprek met ondergetekende. Dus morgen een update!
Ik kan niet liken, maar ik like dit toch! Superpapa! 🙂
Autch…inderdaad. Dat hakt erop in. En toch… wapen jezelf ertegen, want dergelijke dingen gaan nog komen.
Ik had het hier gisteren nog, met de 13-jarige puberdochter. Ik had het ook moeten zien aankomen, maar bon ja… soms ben ik ziende blind.
In ieder geval: ik kreeg op een gegeven moment ook de opmerking dat ik nooit iets leuks met haar wou doen toen zij het wél wou….
En eerlijk? Het glijdt momenteel van mij af. Dat relativeren, dat leer jij ook wel, met valen en opstaan. Dat komt… echt waar!
Kijk. Morgen doet ge een fotoshoot met uw gasten, in hun blootje met kerstlichtjes. Ze gaan dat grappig vinden en de max. Ge bewaart die die foto’s en als die 16 zijn en die roepen weer zoiets, dan vergroot ge die foto naar posterformaat, hangt ge die in zijn kamer met een briefje bij: “Al wat ge kunt hebt ge van mij of uw vader en wij hebben jaren meer ervaring. Pick your enemies wisely.”
Ge moogt van mij.
Hahahahaha 😀 dees is zo’n goeike he!!!