Het is geweten, ik ben een emotionele muts sinds ik kinderen heb. Geboorte, eerste gebrabbel, eerste hapjes fruitpap, noem maar op. Alles kon rekenen op een subtiel of minder subtiel traantje bij ondergetekende. Ik had het ook toen onze kinderen voor het eerst tandjes kregen. Plots dat wit streepje in hun mond zien verschijnen, heel hun gezichtsuitdrukking zien veranderen… Dat eerste tandje was een mijlpaal.

Vandaag kwam van Kind1 apetrots naar me toe. “Ik krijg een grotemensentand, ein-de-lijk!” Ik kon mijn oren niet geloven. Maar inderdaad, onderaan staat een melktandje los. Een wiebeltand dus. Een tandje dat plaats moet maken voor een grotemensentand.

Waar is mijn klein hummeltje naar toe? Was het niet nog gisteren dat hij zijn eerste tandjes doorkreeg?

Nu zit hij deze vakantie rekensommetjes te maken. Optellen en aftrekken tot 10 gaat al behoorlijk vlot. Hij kan plots zijn eigen naam en die van Kind 2 en 4 schrijven. De naam van Kind 3 vindt hij te lang, daar heeft hij nog geen geduld voor. Hij tekent zijn grote helden – minions, of wat had je gedacht – zomaar uit de losse pols en zingt de nieuwe liedjes van K3 uit volle borst mee.

Mijn klein ventje is een hele kerel aan het worden. Steeds zelfverzekerder, steeds meer bewust van zijn eigen kunnen. Hard aan het werk om zijn talenten te ontwikkelen.

Mijn Kind1, compleet met wiebeltand…daar pink ik toch weer een traantje bij weg.