Elk jaar, in januari, hebben wij een familiefeest. Het zit namelijk zo.Toen mijn mémé (de moeder van mijn moeder) nog leefde, vierden we met de hele familie kerstavond. Na haar overlijden gingen er stemmen op om die traditie stop te zetten. Iedereen kreeg ondertussen immers zelf een gezin en wilde graag zelf zijn ‘eigen’ kerstavond vieren. We wilden elkaar echter wel blijven zien. Na enig gebrainstorm, werd er besloten om elkaar 1 keer per jaar te treffen. Niet rond de sterfdatum van mijn mémé, maar rond haar verjaardag. Een veel vrolijkere gelegenheid, nietwaar?
Het is iets aparts, zo’n familiefeest. Vandaag waren we met 20 volwassenen en 8 kinderen. Een hele groep dus. De meesten onder ons zien elkaar maar een keer per jaar. Zo gaat dat nu eenmaal vaak als je allemaal uitzwermt en op verschillende plaatsen terecht komt. We gaan van Koksijde en Oostende naar Gent, de Vlaamse Ardennen en uiteindelijk de Kempen.
Een familiefeest is dus hét moment om kennis te maken met de nieuwste telg van de familie, de kleine Isa, mijn achter-achternichtje. Het is hét moment om te horen dat ons andere achternichtje voor de eerste keer zwanger is en te weten dat bij een volgende ontmoeting, de kleine spruit er al zal zijn. Het is brainstormen met een nicht over het geven van knutselworkshops voor kleuters en alle voors en tegens om in het onderwijs te stappen tegen elkaar af te wegen. Het is een middag waarin je complimentjes krijgt over je kroost, “want ze zijn toch zo groot geworden in vergelijking met vorig jaar en amai wat zijn ze braaf!” Glunder glunder.
Het is zien hoe de ‘oude garde’, zoals we ze dan noemen, meer dan eens de zakdoek bovenhaalt om tranen van het lachen af te vegen. Zien hoe ze het zich laten welgevallen als de hapjes voor hun neus gezet worden. Zien hoe ze vol verwondering kijken naar al het groter wordend jong geweld. Meermaals horen dat het toch wel een ommezwaai geweest is voor mij, zo van overtuigd “ik-wil-van-z’n-leven-nooooooit-geen-kinders” naar mama van vier.
Maar het is ook even gaan zitten bij de oudste nonkel. De nonkel die ongelofelijk zat te genieten, van het gezelschap, van het samen zijn, van het eten en de wijn. De nonkel die al heel wat watertjes doorzwommen heeft op medisch vlak. De nonkel die dankbaar is dat hij er nog bij kan zijn. De nonkel die waterige ogen kreeg bij het zien van zo veel warmte en liefde. De nonkel die denkt dat het misschien wel het laatste familiefeest voor hem zal geweest zijn.
En ja… daar ben ik toch even van gepakt…
Volgend jaar Ben Ik er heel Graag terug Bij!!
wel leuk dat de tradities blijven verder gezet worden! Het valt nog mee van grootte van je familie! 🙂
Leuk om elkaar nog eens terug te zien. Mijn oma organiseert elk jaar op kerstdag nog een feest, een hele bende ondertussen want we waren dit jaar met net geen 50 🙂 ’t Is te hopen dat we elkaar ook af en toe blijven zien als mijn oma er niet meer is… maar voorlopig doet zij dat nog goed 😉
wij zijn ook blij dat de traditie is blijven voortgaan. Het is bijna niet meer haalbaar om iedereen erbij te hebben (dit jaar 8 afwezigen geloof ik), maar iedereen doet wel zijn best om er bij te zijn.
Daar zijn geen woorden voor… ook ik pink een traantje weg, maar we hebben vooral genoten van elkaar, van onze fantastische familie. Merci zusse voor de organisatie.
schoon!