Gisteren was het zo’n dag. Zo’n dag waarop je allerlei plannen hebt, maar die niet kunt uitvoeren omdat ze letterlijk in het water vallen. De kinderen hadden ‘het weer in hun gat’ zoals we dat dan zeggen en alles verliep wat stroever.

Toen het tussen twee plensbuien door toch wat zonnig werd, trokken we alle zes onze laarzen aan en gingen we de tuin in. Een frisse neus halen en even buiten energie kwijtraken, daar voelden we wel wat voor. 

Je moet weten dat het achterste stuk van onze tuin nogal drassig is sinds onze achterbuurman daar een klein grachtje dichtgegooid heeft. Als het veel regent, dan verandert het stuk waar de schommel en het klimtoestel staan in een zompig stuk weiland.  Dit is ook onze oudste twee kinderen niet ontgaan.

Na eerst wat in de zandbak gespeeld te hebben, renden ze naar achter. Onder hun schommel vonden ze plekken waar het gras al volledig weggesleten was en ze begonnen te graven.

Eerst heel voorzichtig, met een schepje uit de zandbak.  Toen ze zagen dat zowel de Wederhelft als ikzelf er geen graten in zagen, bleven de schepjes al snel achterwege en werd er met de blote hand gegraven.

Ze maakten moddertaartjes en lieten modder langs de glijbaan naar beneden glijden. Ze beplakten hun schommels met modder omdat dat “zachter is om te zitten”  en lieten gierend van het lachen hun vieze broeken zien.

Uiteindelijk vonden ze er niet beter op dan ook nog eens indiaantje te gaan spelen, dus heel hun gezicht en haren moesten onder de modder. Iets met strijdkleuren en camouflage.

Het was dolle pret. Je zag de ondeugende pretlichtjes in hun ogen en hoorde ze schateren. Heel het geïrriteerde gevoel van eerder op die dag was verdwenen.

En ja, ze waren smerig na een uurtje buitenspelen. Ze plakten van boven tot onder vol met modder. De weg van de tuin naar de badkamer (hoera voor badkamers op de benedenverdieping) was een groot modderspoor en je wilt niet weten hoe hun kleren er uit zagen.  Maar echt, het was zo leuk om te zien. Zo fijn om te zien hoe ze helemaal opgingen in hun spel en niet bang waren en hoefden te zijn om vies te worden.

Want vies worden, dat is goed. Wij geloven daar echt in. Ongeremd kunnen spelen, voelen en experimenteren met allerlei texturen en materialen. Of het nu gaat om modder, verf, klei of iets anders, ze leren er altijd van. Ze ontdekken wat er gebeurt als je water bij aarde giet en dat hout perfect blijft drijven. Spelenderwijs creëren ze hun eigen wereld vol fantasie en voor je het weet is dat hoopje modder een heus kasteel met robots en ridders!

Om maar te zeggen..laat je kinderen ook eens buiten rennen als het regent of net geregend heeft. Ze zullen dan misschien wel vies worden, maar ze zullen er zo veel deugd van hebben!  (en niets wat een warm bad en een wasmachine niet kunnen oplossen toch?)