Op de skivakantie van een paar weken geleden, besloten we om onze 4 kinderen minimaal 1 ochtend op skiles te sturen. Zo konden ze kennismaken met het skiën, het gevoel krijgen van zelf op de latten te staan en uitmaken of ze het iets vonden. Al weken op voorhand brachten we het onderwerp af en toe op skiën, kwestie van ze voor te bereiden. Want onverwachte dingen, dat werkt niet voor de kinderen des huizes, dat hebben ze van hun moeder, ik geef het toe. 

Toen we aankwamen in La Joue du Loup, liepen we dan ook meteen naar de inschrijvingsbalie van ESF, l’école du ski français. We schreven de kinderen in voor de volgende ochtend en gingen vol enthousiasme hun materiaal huren. En toen gebeurde het. We waren de winkel nog niet uit of de kinderen wilden al op de latten staan. Dat ze nog geen skibroek aanhadden, kon hen echt geen fluit schelen.

De toon was gezet voor de rest van de week.

De volgende ochtend vertrokken we ruim op tijd naar de Club Pioupiou, de oefenpiste voor de allerkleinsten van 3 tot 5 jaar. Toegegeven, ze vonden het wat spannend en ik zelf ook. Maar Kind 1 en Kind 2 trokken kleine broer en zus mee. Stoer gingen ze tussen de andere kindjes zitten en voor ik het wist stond ik weer buiten, af te tellen tot we 3 uur verder zouden zijn.

Tegen de middag gingen we met z’n allen de kinderen ophalen. Ze waren enthousiast! Moe, maar enthousiast. Toen we vroegen wie er de volgende dag opnieuw naar de skischool wou, waren ze unaniem: ze gingen alle vier terug!

De volgende dagen keek ik af en toe stiekem naar onze kinderen tijdens de les. Ik zag ze lachen en contacten leggen. Ik stond versteld van het gemak waarmee de Franstalige lesgevers wisten over te brengen wat ze van onze kinderen verwachtten. Kind 3 integreerde zich volledig en toen de monitrice hem op de derde ochtend vroeg: “Bonjour Frédéric, ça va aujourd’hui?”, antwoordde hij met een brede grijns: “Ouiiiiiiiii.”  Ik smolt acuut weg.

Naar het einde van de week toe kon Kind 1 al met gemak zelf zijn ski’s aan- en uitdoen. Hij kon bochten maken en remmen en vooral, hij genoot. Idem voor Kind 2, 3 en 4, al gingen daar sommige handelingen nog net iets minder vlot.

Op het einde van de week was de officiële medaille-uitreiking. Ieder kind mocht op een geïmproviseerd podium plaatsnemen en kreeg onder luid applaus van alle monitoren en ouders zijn of haar medaille opgespeld en het diploma uitgereikt. Toen onze vier moesten aantreden, werd het podium een stuk groter gemaakt en samen mochten ze glunderend poseren voor de foto’s.

Maar wat deed dat skiën nu met onze kinderen?  Awel, veel. Voor het eerst deed onze oudste zoon een activiteit die hij zelf ook als “wow dat was zo leuk, wanneer mag ik weer?” bestempelde. Zelfs al was hij moe, hij bleef enthousiast en gemotiveerd. Kind 2 ontpopte zich tot vertaler van dienst tussen de monitors en de twee jongsten. En de twee jongsten? Die trokken zich nergens wat van aan en gleden van de helling af alsof ze nog nooit iets anders gedaan hadden.

Maar er is nog meer. Sinds die week skiën, durven onze kinderen veel meer. In de speeltuin op hun buik van de glijbaan? Check. Met de loopfietsen naar school? Check. Hoog op de schommel? Check. Iets zeggen tegen een relatief onbekende? Check.

De skilessen waren voor onze kinderen blijkbaar het laatste duwtje in de rug dat ze nodig hadden om iets mondiger te worden en om iets meer te blaken van zelfvertrouwen. We zijn dan ook superblij en trots op hun prestaties!

Onze kinderen volgden 6 dagen les bij ESF du Dévoluy. Wij kozen voor het ochtendblok van 9u-12u en betaalden 124 euro per kind. Een behoorlijke som geld, maar het was het absoluut waard. Eerst en vooral leren ze op die manier skiën van iemand die het op een goede manier kan uitleggen. Bovendien kunnen ze gebruik maken van de ’transportband’ in de Club Piou-Piou, waardoor ze maximaal kunnen oefenen zonder al moe te zijn van het omhoog klauteren. De Piou-Piou is ook een afgesloten terrein, dus ze worden op geen enkele manier afgeleid of gehinderd door andere wintersporters. Tenslotte nemen kinderen makkelijker iets aan van een vreemde dan van hun eigen ouders. Tenminste, zo is dat hier toch. Wij zagen het als een investering in de toekomst, in de hoop ooit allemaal samen van een berg te kunnen skiën!