Voorjaar 2009… We maken onze tuin huwelijksfotoproof. In september gaan we immers trouwen, dus er wordt een hele lente en zomer lang gewerkt aan mooie bloemen, zo weinig mogelijk onkruid en een onderhouden indruk.

Voorjaar 2010…We werken in de tuin en tegen dat het zomer wordt, kantel ik met een hoogzwangere buik om, midden in de rozenstruiken. Iets met nesteldrang en kost wat kost die struiken willen snoeien. De Wederhelft staat vlakbij me en kijkt me aan met een mix van angst, ongeloof en vooral geamuseerdheid wanneer hij me ziet spartelen als een schildpad die op zijn rug ligt.

Voorjaar 2011…Kind 1 kruipt door de tuin en verkent die op zijn manier. Wij hollen er achteraan. Het is te zeggen, de Wederhelft rent en ik ga er rustig achteraan, zwanger van Kind 2.

Voorjaar 2012… Kind 1 krijgt na ontelbaar veel blauwe plekken, geschaafde knieën en kin het trapje van de veranda onder de knie. Net wanneer we denken te kunnen ademhalen, begint Kind 2 de boel te verkennen. Steeds vaker komen we ogen en handen tekort, met twee ondernemende spruiten in huis.

Voorjaar 2013… Kind 1 en 2 zijn grote broer en zus geworden. Ze klimmen en spelen, ze ravotten in de tuin. Dit allemaal terwijl Kind 3 en 4 pasgeboren in hun relaxen lagen.

Voorjaar 2014…Kind 3 stapt net en zijn zus volgt een paar maand later. Nog meer ogen tekort. Wankele stapjes van de ene, overmoedige klimkunsten van de oudste twee en een gefrustreerd Kind 4 dat wel wilt, maar nog net niet kan stappen.

Voorjaar 2015… Een bijna 5-jarige, een bijna 4-jarige en 2 2-jarigen. Samen sterk en samen overmoedig. Onze tweejarigen volgen grote broer en zus overal en springen dus mee op de trampoline, klimmen op en af het klimtoestel en zorgen voor de nodige hartverzakkingen bij ondergetekende. Met de loopfiets van de glijbaan? Doen we even.

Voorjaar 2016… De vier gaan naar buiten en spelen in de zandbak terwijl ik al strijkend vanuit de veranda een oogje in het zeil hou. Af en toe komt er iemand naar binnen, om een chocolade-eitje te snoepen, om bekers water te halen voor de rest en uiteraard ook om te klagen over de een of de ander die met zand gooide, net iets te veel naar links of rechts op de trampoline springt en van die belangrijke dingen uit het leven van een kleuter. Na een paar uur buitenpret komen ze naar binnen. Meer dan een simpele “strijk maar verder, wij gaan eventjes in bad, het zand afspoelen, onze laarzen liggen daar he.”, krijg ik niet te horen.

Kleine kindjes worden groot. En die vier van ons, die worden samen groot. Snel. En wij genieten mee, elke keer weer.